Przygotowana paleta,

wybrane pędzle.

Płótno pręży się na blejtramie,

sztaluga stoi twardo na ziemi.

Będę malować obraz.

*

Gdy długo patrzysz w otchłań ona również patrzy na ciebie.

Co widzi, tego Nietzche nie powiedział, domyślam się jednak,

co widzi pole umarłych słoneczników patrząc mi w oczy.

Boję się?

Fioletowe krokusy na hali. To co, że banał. Obca mi radość o poranku,

ale kusi bezpieczeństwo aktu tworzenia, ble, ble, ble.

Namalować głos Wysockiego, wiersz Herberta, empatię Yaloma,

muzykę Preisnera, obsesję Szajny, tęsknotę za umarłą.

Nostalgię mgieł uczynić znikaniem w przestrzeni.

Jednak, jak zawsze

strumień krwi kładę na płótnie, boli jak diabli, ale co tam.

*

Słychać grzechotkę w ogonie węża,

rozwidlony jęzor

sprawdza smak koloru na końcu pędzla.

Malowanie nie jest bezpieczne.