Panna młoda, młoda panna cała w bieli 

na parkiecie, na drewnianym, na weselu. 

Zwiewna suknia półprzejrzysta, ażurowa, 

w której serce bielusieńkie można schować 

By nie widział nikt i nie skradł tego szczęścia - 

w śnieżnobiałej, koronkowej aurze piękna. 

Lecz ostrożnie (światło mami białą ćmę). 

Fruń do cienia, choć tak bardzo blasku chcesz. 

Delikatnie zatańcz, omiń złudną jasność, 

by biel tiulu ocalała i nie zgasła 

niczym noc. 

--------------- 

*fotografia własna