Ukrył się błogi spokój pomiędzy drzewami. 

Wiatr gdzieś poleciał, by nie mącić ciszy. 

I tylko dzięcioł czas sumiennie liczył, 

wybijał metrum niezłomnego trwania 

prawa natury. Liście kilim tkały - 

żółcień, purpura, brunatność... A zieleń 

jeszcze wciąż zacnie ozdabiała przestrzeń. 

Cienie drzew długie ścieżki przecinały, 

kładły pod nogi, jak przeszkody w życiu. 

Blask grał z półmrokiem, by przed nocą spłynąć 

i nie obarczać za porażkę winą. 

Wiatr nic nie mówił. Spokój trwał w ukryciu. 

Musnął i przysiadł w kątku pod żebrami 

i zezuł buty szepcząc, żeśmy sami...