Co zniszczone i w proch się obróciło,

Już nie odrodzi się nigdy z popiołów,

Uczucie  relację unicestwiło,

Ogień pochłonął resztę jej pozorów.

Spogląda dziewczyna na fotografię,

Po policzku spływa łza kryształowa,

Myśli ` żyć już tak dalej nie potrafię,

Nigdy nie uda się zacząć od nowa`

Feniks spopielony znowu powstanie,

A dziewczyna nie odzyska kompana,

Jedynie blade zdjęcie pozostanie

I ciągle krwawiąca w jej sercu rana.

Co stracone  już dawno gdzieś przepadło

Co spalone jest nie do odzyskania

Uczucie rodzącą się przyjaźń skradło,

Taka jest cena dziewczyny wyznania.