Raz zagadnął - tak z wieczora 

syn małolat ciekaw świata, 

wierszokletę amatora:  

- zdradź mi tajemnicę tata,  

która mnie nurtuje trochę - 

a zapytać chyba mogę? 

Pytaj synku - odrzekł ojciec - 

bardzo chętnie Ci odpowiem!  

Tato! Jak się pisze wiersze? 

Sercem synku!

To po pierwsze.

Gdy Ci w głowę pomysł wpadnie, 

dodaj rym mu jako taki, 

całość w słowa ubierz ładnie, 

by dziewczyny czy chłopaki  

kiedy czytać będą wiersz ów 

na swej twarzy mieli radość, 

podziw i niedowierzanie 

wraz z uznaniem - a nie żałość. 

Ważne, aby niósł przesłanie, 

nie o dupie był Maryny, 

całość puentą spięta zgrabnie, 

ładne słowa, zręczne rymy 

treść humorem okraszona - 

nie za krótkie, nie za długie -

to po drugie.

Kiedy już bakcyla złapiesz, 

weny skrzydła Cię poniosą, 

słów nektarem się upajać 

zaczniesz, jak kwiat ranną rosą, 

już nie zechcesz zejść na ziemię, 

bruków deptać swoją nogą, 

lecz tkwić na Pegaza grzbiecie -

to po trzecie!

I rzecz jedną zapamiętaj, 

raz na zawsze już do końca: 

gdy ,,wysoko`` latać zaczniesz, 

nie lataj za blisko słońca! 

(Metaforą się posłużył  

ojciec do swojego smyka 

by za pewny nie był siebie 

i nie skończył tak jak Ikar) 

Mówiąc w skrócie - jeśli tworzysz 

coś co kochasz, nie przeliczaj, 

na złotówki czy dolary 

ile to, co tworzysz warte -

to po czwarte.

Czy zachwyty, czy krytykę 

na swą klatę bierz z pokorą, 

przecież lubisz pisać - odłóż 

więc na bok ambicję chorą. 

Ważne, abyś był w dążeniu 

konsekwentny i lojalny. 

Nic na siłę! Brak natchnienia,  

to stan całkiem naturalny. 

I nie ważne jest czy piszesz 

w dzień czy w nocy, w upał w słotę, 

długopisem czy flamastrem, 

czy piórem zdobionym złotem - 

ważne, aby to co piszesz 

wielką Ci sprawiało radość 

w marcu, w czerwcu, w listopadzie 

prawdzie uczyniło zadość, 

i pisane było szczerze, 

w poniedziałek czy też w piątek -

to po piąte.

Wałcz 27.11.2018