mój karabin jest długi

życie zbyt krótkie by walczyć

delikatne jak róże zrywane dla ciebie

późnym wieczorem patrzony w księżyc

twoje źrenice smutne po rozstaniu

w okopie życie bywa

twarde surowe jak suchary

gdy braknie pocisków

wysyłanych w przeciwną stronę

zakładamy na broń bagnety

biegniemy przed siebie

patrzeć w oczy niewinne jak twoje

po obu stronach przegrani

zakochani w dziewczynie

sprzed laty myśli w głowie

kochanie dzisiaj umrę

albo będę ranny

pokonany przez nienawiść

gniew generałów

będę bez ręki

na piersi z medalami

dotykać twoich

są na medal

ale ja nie mam rąk

nie mam nic prócz serca

które krwawi całuję cię

umieram z kolegami

na surowym polu walki

zaciskam powieki