To nie wichry wieją bujne

I nie Matka Ziemia się kołysze -

To szumi, śpiewa, w głos przeklina,

Kotłuje się, przewraca na kolana,

Bije się na kułaki, drze za włosy

I całuje się, obejmując,

Przy wielkim święcie

Dzielny nasz pracowity lud!

Gdy nasi wędrowcy

Wdrapali się na pagórek,

Ujrzeli stamtąd, jak cała wieś chwieje się na nogach

Razem ze starej cerkwi świątynią

I jej wysoką dzwonnicą

Na wszystkie strony!

Jeśli-ś jeszcze nie pijany,

Źle-ś, człecze, tutaj

Między wrony trafił...

Nasi Boży wędrowni chłopkowie

Przespacerowali się jeszcze

Po szumnym placu,

Po czym tuż nad wieczorkiem

Opuścili wieś całkiem...

1865