CZĘŚĆ III

Noc pijana

Wieś kończyła się

Nie szopą na snopy,

Nie spichrzami,

Nie wiatrakiem-młynem,

Jak to często bywa na Rusi,

A sporym niskim, z bierwion budynkiem

O zakratowanych żelazem niewielkich oknach.

To tutaj,

W tym punkcie etapowym

Nocowali kolejni

Pilnowani przez strażników zesłańcy.

A za tym budynkiem

Biegła już szeroka

Obstawiona brzózkami,

W powszedni dzień zwykle pusta,

Smutna i cicha polna droga.

Ale jakżeż dzisiaj odmieniona!

O nocnej godzinie

Jak okiem sięgnąć

Zapchana pijanym narodem,

Który, przewracając się,

Znowu wstawał, pełzł poboczem,

Zataczał się na nogach

Lub jechał wozami,

A jęk i pijany bełkot,

Wisiał nad tymi głowami

Jak przekleństwo!

Skrzypią ciężkie wozy drabiniaste,

I jak cielęce łby we śnie

Kiwają się, motają

Tak niezwyciężone

Chłopskie główki-makówki!

Lud prze wciąż naprzód - i pada,

Jak powalony seriami kartaczy

Ukrytego w okopach nieprzyjaciela!