Panie Raskolnikow, powiem panu szczerze,

nie we wszystkie słowa Fiodora ja wierzę.

Tak, pan byłeś zbójcą, zabiłeś dla fanu

i zamordowałeś według super planu

lichwiarkę Alonę za braki w empatii,

pannę Lizawietę w dowód swej sympatii.

Potem cię dopadły rozterki i trwoga,

aleś nie doświadczył ni diabła, ni Boga.

Co z ciebie za ziółko, że ci przebaczyli

wszystkie grzechy główne pod wpływem cud chwili?

Matka - to wiadomo - kocha bez warunku,

młodsza siostra Dunia z powodu szacunku,

Razumichin kamrat, przyjaciel z wyboru,

ukochana Sonia - niewinna z pozoru...

Lecz nawet policjant Porfiry Piotrowicz

uwierzył za wczasu imć Raskolnikowi.

Badał go i mówił do niego przegrzecznie,

żeby się przestępca mógł poczuć bezpiecznie.

I jeszcze go zwodził Mikołaja słowem,

co wziął całą winę na swą biedną głowę.

A Zosimow lekarz Rodiona ratował,

kiedy ten nieszczęśnik na umysł chorował,

otoczył opieką jak niewinne dziecię,

chociaż to morderca, zabójca był przecież!

Młodzieniec Zamiatow, urzędnik cyrkułu

w relacji z Rodionem nie badał szczegółów;

przypomniał był zastaw, zalecił oddanie

Almie Iwanownej, u niej miał mieszkanie.

Można by wymieniać następne postaci,

aż sam Swidrygajłow się raczył pojawić.

I słowem MORDERCA zamroził Rodiona,

który w strasznej chwili prawie że był skonał.

Tak się odmieniła dobra passa zbójcy,

Przyszły srogie noce Rodii skrytobójcy!

Pomieszane zmysły, myśli rozbiegane

i natrętne słowa, uczucia nieznane...

Swidrygajłow wiedział, co Rodion zmalował,

przy jego wyznaniach za drzwiami się chował

i poznał dogłębnie tajemnice rzezi,

i bardzo się zdumiał, lecz szybko sam nie żył.

Bo z niego też była podła kreatura,

mizogin, pedofil, ot prokuratura!

To dobrze, że strzelił był sobie w makówkę,

I z Marfą Pietrowną wszedł w urawniłowkę.

Na koniec została historia Siemiona,

który też pokochał mordercę Rodiona,

nazwał go personą wartą skrytych zwierzeń,

Zgodnych wszem z zasadą: Przenigdy się nie żeń!

Rodion tak się przejął, że byłby się zmienił,

ale Dostojewski szybko go uziemił,

podał mu siekierę, zabójstwo poświęcił,

powywracał w głowie, ofiary udręczył...

No i jaką by tu puentę wyszykować,

kiedy Raskolnikow się raczył uchować!?

Przyznał się do winy, jak Bóg przykazuje

I na osiem latek na Sybir wędruje.

Za nim Sonia bieży miłością wiedziona,

wierząc, że nostalgię Rodiona pokona...

Wszystko się skończyło naprawdę szczęśliwie,

skoro zakochanym serca biją żywiej.

Więc do polonistów zwrócę się chwilowo,

Niech Dostojewskiemu nie wierzą na słowo,

To, że Rodion cynik, złoczyńca, szaleniec

Nigdy nie podważę, nigdy też nie zmienię.

Lecz że go kochali, szanowali, czcili -

Tylko Nitsche może pomóc w takiej chwili.

Bo wielkość człowieka w zbrodni wykuwana

Bez kary go może zamienić w tyrana!