ech, żeby tak przystanąć

nie zważając na upływający czas

trwać w niemym zachwycie (nad byle czym)

tak długo, aż się skamienieje

i zacznie odpadać z obrazu płatkami farby

(kgchrup, kghrup — będą nieprzyjemnie chrzęścić

rozdeptywane przez spieszących do pracy

szarzyzmatyków)

nucić Pieśń o Przesileniu, na dowolną melodię

i by przeżyć Odczadzenie, to największe:

gdy stałoby się powszechnie wiadome

że Niebo i piekło są dwiema szklanymi bańkami

jednej klepsydry (Ziemia — wąska gardziel pomiędzy nimi)

a anioł stróż każdego z nas wygląda jak Vondráčková

bez głowy, pewien staroegipski żebrak,

Huascar, trzynasty władca Inków,

albo ciężko poparzony Zenek Martyniuk

(podczas tworzenia, formowania się bezcielesnej postaci

wypaliło mu oczy zielone, zielone, zielone, do tego oszalał

z bólu)

tak, zwłaszcza to ostatnie! pragnę podziwiać

przedwojenne drapacze chmur

odremontowane w gruzy

zachwycać się metaforyką z książek telefonicznych

patrzeć, jak mojemu Przewodnikowi

(którego, szczerze mówiąc, nie słucham)

paskudzą się rany

jak cierpi, Opiekun, za niewinność

marzy o końcu męczarni

chce bardzo (i nie może chcieć!)

abym się powiesił, albo co

uwolnił go od siebie

proszę mi tu zaraz wszystko roznieść w pył

postawić posthekatombiczną rzeczywistość

na spróchniałej zapałce (potrzebowałbym chwiluni

na ocknięcie się ze wspomnianego zachwytu

wystarczy kilka sekund

ot, tyle, bym zdążył się uśmiechnąć)