Pani Monice

przełykam ślinę

drętwieję

na pewno umrzemy

najważniejsze zdążyć wybaczyć

i jeszcze przeżyć stratę siebie

głos wbija się we mnie

siedzę nieruchomo

krzesło jednak skrzypi

monety dźwięczą w kieszeni

telefon woła głucho

rozpoznaję jego drżenie

wierzę w chwilę

w której milczenie upomina się o głos

pytaniem

nie chodzi tylko o trwanie

chodzi o zgasłe uśmiechy

wykrzywione usta

i bladość

której nie da się pomalować

i o słowa

bo umierają pierwsze

teraz jeszcze płyną między nami

wybieram ich tyle

żeby czuć

że ciągle jestem

wracam do domu

zanim włożę klucz w drzwi

porozmawiam z wiatrem i z deszczem

przekrzyczę starego kosa

gnieżdżącego się w krzakach

stracę oddech wciągając powietrze

sesja potrwa jeszcze