Z powodu naszego literackiego duetu najczęściej - całkowicie zresztą naturalnie - nasi Czytelnicy zwracają się do nas z dosyć już dla nas monotonnymi pytaniami: *Jak to jest, że piszecie we dwóch?*

Początkowo odpowiadaliśmy ze szczegółami, wdawaliśmy się w detale, opowiadaliśmy nawet o potężnej awanturze, jaka wynikła z powodu: czy mamy zabić naszego bohatera *12 krzeseł*, Ostapa Bendera, czy może jednak zostawić go przy życiu? Nie zapominaliśmy wspomnieć o tym, że o jego śmierci zadecydowało wtedy losowanie; do cukiernicy włożyliśmy dwa drobne karteluszki - na jednym z nich drżącą dłonią była narysowana trupia czaszka i dwie kurze kostki. Padło wówczas na nią - i Wielkiego Kombinatora już nie było. Swojego żywota dokonał z podciętym gardłem*).

Później zaczęliśmy odpowiadać mniej szczegółowo i o naszej kłótni już nic nie mówiliśmy. Jeszcze później przestaliśmy wdawać się także w detale. W końcu odpowiadaliśmy całkiem już bez żadnego entuzjazmu.

- Jak piszemy we dwóch? Ano tak, jak piszemy. Jak bracia Goncourt. Edmond biega po redakcjach, a Jules pilnuje rękopisu, żeby go znajomi nie zwędzili.

A tu raptem któregoś dnia monotonię tych pytań przerwano w taki oto sposób:

-  Proszę powiedzieć, - zapytał pewien surowy obywatel z gatunku tych, co uznali władzę sowietów nieco później niż Anglia i kapkę wcześniej niż Grecja, - powiedzcie proszę, dlaczego panowie piszecie śmiesznie? Co za śmieszki w czasie transformacji? Czyście powariowali?

Po czym długo i ze złością zapewniał nas co do tego, że t e r a z śmiech jest wprost szkodliwy.

- Śmiać się dzisiaj jest grzechem! - mówił. - Tak, nie wolno się śmiać! I uśmiechać się też nie wolno! Kiedy widzę to nowe życie, te potężne zmiany, nie chce mi się śmiać! Ja chcę się modlić!

1931

..............................................................................................................

*) Swojego żywota dokonał z podciętym gardłem - w oryginale gardłem, podciętym brzytwą