Szacunek ołówka

Wyskoczył ołówek z piórnika…

— Dlaczego długopis mnie unika?! —

Wykrzyczał pytanie z obrażoną miną,

Jakby wszystko co złe, nie było jego winą.

— Jestem starszy, szacunku żądam! —

Wrzasnął, i spod oka na piórnik spogląda.

Długopis nic sobie z tego nie robił,

I dalej gumkę myszkę, malując — zdobił.

Ołówek wściekły do temperówki wskoczył.

— Temperuj na ostro! Będę walkę toczył!

Skoro długopis szanować starszych nie umie,

Nauczę go moresu, aż w końcu zrozumie.

— Poczekaj! — gumka z piórnika zawołała,

I wystawiając wymalowaną buzię, dodała:

— Powiem ci, bo nawet sympatią cię darzę…

Szacunek z wiekiem nie zawsze idzie w parze.

Ołówek aż podskoczył, strasznie obrażony.

(W gumce — od zawsze — był zadurzony).

— Wstydź się, bo głupio jesteś pomalowana!

I nie wiesz co mówisz… myszko kochana!

— Oj, chyba wiem, ołówku mój drogi!

Kto nie zna tolerancji, w szacunek jest ubogi…

Życzliwość i Wyrozumiałość — to dwie dobre wróżki,

Które mi o tym co wieczór szepczą do poduszki.