Motto: Jan Rostworowski (1919-1975): „Czas nie zagryza kobiet”

Powiadam ci Rut

Powiadam ci Rut: Czas nie zagryza kobiet.

Temu podgardlu ze ślepym słowikiem w środku

i włóknom mięśni podpierających wasze piersi

daje radę zły żołądek wapno i sen ościsty.

W słoiku po kremie przechowujesz tę bajkę

i na dnie szuflady obok miesięcznej opaski

bo dumnie jest pomyśleć że ten Nieunikniony

przyjmuje w sypialni ofiary z kurzych łapek.

Rut! Wpuściłaś za próg parobka z workiem mąki.

Ale Ideał któremu najlepszy jego syn generał

malinową wargą co roku ślubuje wierność

otwórz jutro i nagle to będą same zmarszczki.

Ona zawsze będzie kobietą o ile nie okaże się śmieszną

w tym odzieniu jaskrawym i w getrach nie najpierwszej

świeżości niczym buraczek zatęchły od gleby skisłej woni.

Lecz często pani stuletnia jasnym śmiechem daje do wiwatu

panom z reklam, kiedy mówi -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

„Jeszcze twoja, chłoptasiu, nie nadeszła pora,

żebyś mnie przekonał do nabycia,

co doskonale rozumiem, bo to

twoja opłacona rola -

neobadziewia-telewizora.”

Jednak sama Pani Zima znowu jak co roku

stroi się w srebro szronów z akcentem cyrkonii

lub karneolu czy granatów w oprawie

z hematytów w prześwitach nagich drzewostanów,

z tą resztką liściastej pozłótki przemarzniętych topól,

lip i brzóz obolałych, dygocących modrzewi,

poszarpanych klonów. Pani Zima ma promienne

policzki, tęczówki szarozielone. Usta szminką

kwitnące i od chłodu zdrętwiałe dłonie

w krwistoczerwonych rękawiczkach szydełkiem

wydzierganych, gdy czeka na mżawkę z mgły, za to

unika ślizgawy. Do śniegu się nie śpieszy, chociaż

tupią po trotuarach jej botki bordowe; wszak już

popłynęły przed kolędą pieśni adwentowe:

Po nieogarniętą Wieczność,

po Nieskończoność bez jakiejkolwiek umowy