Nie pytajcie kto posiał wiatr.

Unoszony durnym zefirkiem,

miałką myślą i pragnieniem

spijał nas. Diabelskie nasienie.

Koniczyny, włosy i trawy.

Kałuże, oceany. Łysego błysk w bukiecie.

I cienie ze szpar w ścianach.

Wątpliwości, bezwład i szał.

Kradł, bo taki był boski plan.

Strach.

A w Tybecie mnisi wypowiadają mantrę.

Asmitamatra, asmitamatra, asmitamatra.

Jeszcze więcej wiatru.

Zła miłość, zła miłość, zła, bo niedokończona.

Elektryczność podnosi mi włoski na ramionach.

Dłońmi chmurnymi trę o siebie wzajem.

Nie mów, że nie boisz się burzy.

Ukryj się, bo spalę i utopię.

A jeżeli zastygło serce,

to trach!

Reanimuję na chwilę w pożodze. Skończył się spokój.

Nadchodzę, opadam. W rozbłyskach i łzach.