One z kłusa przechodzą i znów

kopytami o ziemię w galopie szalonym, bo dziś

kończy się świat.

Odchodzi w nieznane, pobladły, skurczony.

Czas jaki znam.

Zacznijcie bal!

Gwiazdy runą do nieba, nim spadną, zakrzyczą

i zgasną.

Dym.

Rozdmucha wiatr.

Pogorzelisk odwiedzać nie warto, a jednak

grzebię się w snach.

W zimnych zgliszczach odkrywam stłuczone zwierciadło.

Lecz w nim

odbicia brak.

Nie pamiętam, jak włosy splatałaś, zalotnie

zerkając przez ramię w nagości nieskrytej.

Moje życie.

Nie pamiętam.

Mocno ściskam, rękami obiema, okruszek szkła.

Dosyć wzruszeń. Wszak nie ma. Twoich piersi

poemat nie odbił się tu.

Brak śladów stóp.

Znowu ruszam powoli, choć boli, w kolejny rok.

Będę szukał w zachodzie, uparty przechodzień.

W galopce na balu,

bez żalu.

Wodzirej prowadzi.

Ja za nim.

Krok w krok.