W księżycowym blasku wieków

Rozpływają się królestwa

Z wyżyn gwiazd prosto do ścieków

Od płynności do szaleństwa

Toną łodzie dnem do góry

Toną choć niezatapialne

Tak jak śpiewne milczą chóry

Tak jak trudne jest banalne

Tak jak paradoksy świata

Świata który niegdyś stworzył

Tak jak śnieg w środku lata

Odszedł umarł sen go zmorzył

Nie zmartwychwstał nie powróci

Wysechł niczym stare maki

Odszedł tam gdzie pustych miejsce

On księżyca już nie wróci

On nie wróci uczuć oka

Kapki złota srebra bieli

Ludzkość winna swoich grzechów

Niech weselą się anieli

Bo to przecie koniec świata

Znika czar uczucia nocy

Kiedyś człowiek chwalił Cnoty

Teraz ssie piersi Przemocy

Mądre kruki odleciały

Wraz z orłami koronnymi

Nie chcą truchła jego czasów

Zadowolą się `mocnymi`

Tymi którzy siebie chwalą

Odrzucili pogonili

W srebrnołuskie skrzydeł światła

Marzyciela wyrzucili

Nie martw się wędrowcze nocy

Jeśliś krukiem tyś mu bratem

Idź na księżyc tam twe miejsce

Żyj a nie giń wraz ze światem.