pochylony

nad niewielkim

prostokątnym płótnem

malujesz obrazek

wysuszone pola

prażącą tarczę słońca

zeschnięte liście

pożółkłą suchą trawę

chatki o gorących ścianach

wirujące kłębki suchego piasku

ludzi na spękanej ziemi

patrzących w niebo

tworzysz nadal

z wielkim zapałem

bo i dzieło na swój sposób

coraz ładniejsze

ach ach

te wszystkie światłocienie

mruczysz pod umazanym farbą

nosem

jeszcze trochę tu

trochę tam

po prostu cudownie

ach

to niesamowite

faktycznie masz nieprzeciętny talent

pragniesz się nim delektować

oby jak najdłużej

aż w końcu

zupełnie nagle...

… bezwiednie ronisz łzy

zraszają spragnioną ziemię

co przeoczyłeś

o czym zapomniałeś

teraz  już wiesz

namalować

deszcz