Ulica Boczniaków chyba…

To na południe od Rzekotki.

9 czerwca

Joanna Hańderek: „Wiedźma ma brodawkę na nosie, długim, zakrzywionym, groteskowo sterczącym na jej starej, pomarszczonej twarzy.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „ma”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Na nosie”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Sterczącym”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy czynny.

Tak czy nie, ludzie?

„Twarzy”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „tfaży”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

A jakie to zdanie, ludzie?

Pojedyncze?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Oczywiście Jaś i Małgosia nie chcieli się śmiać tak samo jak nie mieli ochoty  

na żarty gdy wiedźma zamknęła ich w piernikowej chacie.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „nie chcieli”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Śmiać się”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Na żarty”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Żarty”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „nie chcieli się śmiać”, tu „nie mieli ochoty”.

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Miało być miło, łakocie dookoła, tylko że straszna istota planowała sama pożreć biedne, zagubione w lesie i niewinne żadnej zbrodni dzieci.”.

Co my tu mamy, ludzie?

„Ano, „pożreć”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Zbrodni”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Inkwizycja również miała swoje sposoby na rozpoznawanie wiedźm: były to znamiona na ciele, mamrotanie pod nosem, mówienie do siebie, albo  

do zwierząt.”

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „inkwizycja”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „inkfizycja”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Miała”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Swoje”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „sfoje”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Sposoby”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Na rozpoznawanie”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Rozpoznawanie”.

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „rospoznawanie”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Z:s, czyż nie?

„Mamrotanie”.

Co to?

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

„Mówienie”.

Co to?

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

„Do siebie”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Do zwierząt”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

Widzicie?

Tu „mamrotanie pod nosem”, tu „mówienie do siebie, albo  

do zwierząt.”

„Inkwizycja również miała swoje sposoby na rozpoznawanie wiedźm” jakie?

Ano, „były to znamiona na ciele, mamrotanie pod nosem, mówienie do siebie, albo do zwierząt.”

Czy tak ma być, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie?

„Wiedźmy były albo stare i bezdomne, albo były młode i wyjątkowo piękne.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, tu „stare i bezdomne”, tu „młode i wyjątkowo piękne”.

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Z reguły wiedźma nie tylko sprzymierzała się z diabłem, ale również miała swoje zwierzęta (kot, ropucha, wąż), lub chowańce (hybrydy które mogły powstać dzięki szatańskiej interwencji).”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „z diabłem”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Miała”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Swoje”.

Wiecie, że wymawia się: „sfoje”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Mogły”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Powstać”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „pofstać”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Interwencji”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Wiedźmami stawały się też często bardzo mądre kobiety, wiadomo białogłowom nadmiar lektury i racjonalnego myślenia zawsze szkodził.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „stawały się wiedźmami”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Stawały się” – wygląda to na łącznik.

„Wiedźmami” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Kobiety” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Myślenia”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Zawsze”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „zafsze”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Co najważniejsze wiedźmy nie miały żadnych zahamowań, jakie powinny posiadać bogobojne, porządne kobiety: nie znały swego miejsca w świecie próbując zapanować nad mężczyzną, odrzucając macierzyństwo, czy społeczny porządek.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „co najważniejsze”.

Co to?

„Nie miały”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Posiadać”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Swego”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „sfego”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„W świecie”.

Co to?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „f świecie”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Próbując”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przysłówkowy współczesny.

Tak czy nie, ludzie?

„Zapanować”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Nad mężczyzną”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Odrzucając”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przysłówkowy współczesny.

Tak czy nie, ludzie?

„Macierzyństwo”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Porządek”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Często mieszkały na uboczu lub dystansowały się od społeczności w jakiej żyły.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „często mieszkały na uboczu.”

„Dystansowały się od społeczności” jakiej?

Ano, „w jakiej żyły.”.

Czy tak ma być, ludzie?

„Od społeczności”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to zdanie, ludzie?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Wiedziały to, co nie powinny, mówiły rzeczy o których nie wypadało rozprawiać – zwłaszcza kobiecie.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „wiedziały to” co?

Ano, „co nie powinny”.

„Mówiły rzeczy” jakie?

Ano, „o których nie wypadało rozprawiać – zwłaszcza kobiecie.”.

Czy tak ma być, ludzie?

„Nie wypadało”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik niewłaściwy.

Tak czy nie, ludzie?

„Rozprawiać”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „rosprawiać”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Z:s, czyż nie?

A jakie to zdanie, ludzie?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Posądzane o rozwiązłość, folgowanie własnym słabością, pożeranie dzieci, wiedźmy niejako same skazywały się na tortury i płomienie inkwizycji.”.

„W dzisiejszych czasach, kiedy nauka i racjonalność wyznacza nam horyzont myślenia wiedźma nadal jest wśród nas.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „nauka”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Racjonalność”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Myślenia”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Jest wśród nas”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Wśród nas” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Wiedźma” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Człowiek zachował w sobie lęk przed innym, przed tym, co nieznane.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „człowiek zachował w sobie lęk przed innym, przed tym” przed czym?

Ano, „co nieznane”.

Czy tak ma być, ludzie?

„W sobie”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „f sobie”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Tak czy nie, ludzie?

„Lęk”,

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „przed innym”, tu „przed tym, co nieznane”.

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Irracjonalność i zabobon mają się równie dobrze jak w czasach minionych.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „irracjonalność”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Zabobon”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„W czasach”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „f czasah”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Irracjonalność i zabobon mają się równie dobrze jak w czasach minionych.”.

Co to?

Ano, wygląda to na porównanie.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie, co?

„Wiedźma jest piętnem, stała się obelgą, która może deprecjonować osobę tak przezywaną.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „jest piętnem”.

Co to?

Ano, orzeczenie imienne.

„Jest” – łącznik.

„Piętnem” – orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Wiedźma”.

Co to?

Ano, podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Piętnem”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Stała się obelgą”.

Co to?

Ano, orzeczenie imienne.

„Stała się” – łącznik.

„Obelgą” – orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Obelgą”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Może”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Deprecjonować”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Przezywaną”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Feministki, ekolożki, działaczki społeczne, te kobiety które zagrażają społecznym normom i narzucanemu porządkowi, te kobiety, które zatrzymują ruch na ulicy i krzyczą o prawach człowieka, świata, kobiet – stają się wiedźmami.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „ekolożki”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „ekoloszki”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Ż:sz, czyż nie?

„Normom”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Narzucanemu”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Porządkowi”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Ruch”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„O prawach”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Prawach”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Jest w nich coś przerażającego, potrafią bowiem same, bez męża, bez dzieci, bez akceptacji środowiska wprowadzać swoje idee w życie.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „jest w nich coś przerażającego” dlaczego?

Ano, „potrafią bowiem same, bez męża, bez dzieci, bez akceptacji środowiska wprowadzać swoje idee w życie.”.

Czy tak ma być, ludzie?

„W nich”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Potrafią”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Bez męża”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Bez dzieci”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

„Bez akceptacji”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

Akceptacji”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „bez męża”, tu „bez dzieci”, tu „bez akceptacji środowiska”.

„Wprowadzać”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się :”fprowadzać”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Swoje”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się „sfoje”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Idee”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Życie”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Jest w nich coś przerażającego, potrafią bowiem same, bez męża, bez dzieci, bez akceptacji środowiska wprowadzać swoje idee w życie.”.

Co to?

Ano, wygląda to na ironię.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to zdanie?

Podrzędnie złożone?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Jest w nich też coś odrażającego, jak pewność siebie, zdeterminowanie  

czy jasność własnych poglądów i przekonań.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „w nich”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

„Jasność”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Poglądów”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Przekonań”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „pszekonań”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Ż:sz, czyż nie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Wiedźma zaludnia naszą wyobraźnię, najpierw w bajkach potem w obelgach.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „wyobraźnię”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Obelgach”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „najpierw w bajkach”, tu „potem w obelgach”.

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Koncepcja wiedźmy to strategia modelowania niechcianej kobiecości  

do roli autsajderki, lub szalonej, nawiedzonej działaczki.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „koncepcja”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Strategia”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Modelowania”.

Co to?

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

„Niechcianej”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Kobiecości”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Do roli”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Roli”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Szalonej” – „nawiedzonej” – rymuje się, czyż nie?

A jaki to rym, ludzie?

Żeński?

Widzicie?

Tu „koncepcja wiedźmy”, tu „strategia modelowania niechcianej kobiecości  

do roli autsajderki, lub szalonej, nawiedzonej działaczki.”.

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Wiadomo nie od dziś, że feministek nikt nie chce, żaden mężczyzna nie ma  

na nie ochoty, stąd ich złość wobec świata.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „wiadomo”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik niewłaściwy.

Tak czy nie, ludzie?

„Nie od dziś”.

Co to?

„Nie chce”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Złość”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Świata”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „śfiata”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie?

W:f?

„Wi”:”fi”?

A może „wia”:”fia”?

Widzicie?

Tu „wiadomo nie od dziś”, tu „feministek nikt nie chce”, tu „żaden mężczyzna nie ma na nie ochoty”.

„Wiadomo nie od dziś, że feministek nikt nie chce, żaden mężczyzna nie ma  

na nie ochoty, stąd ich złość wobec świata.”.

Co to?

Ano, wygląda to na ironię.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie?

„One nie mają ochoty na równouprawnienia a na seks, odrzucone zaczynają krzyczeć, stają się złymi wiedźmami, które mogą pociągnąć za sobą innych.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „odrzucone”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Zaczynają”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik fazowy.

Tak czy nie, ludzie?

„Krzyczeć”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „kszyczeć”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Ż:sz, czyż nie?

„Stają się wiedźmami”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Stają się” – wygląda to na łącznik.

„Wiedźmami” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Mogą”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Pociągnąć”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Za sobą”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„One nie mają ochoty na równouprawnienia a na seks, odrzucone zaczynają krzyczeć, stają się złymi wiedźmami, które mogą pociągnąć za sobą innych.”.

Co to?

Ano, wygląda to na ironię.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie?

„Wiedźma zapełnia nasz język w grze pojęć.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „język”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Grze”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Pojęć”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Wiedźma”.

Co to?

Ano, podmiot.

„Zapełnia”.

Co to?

Ano, orzeczenie.

Czasownikowe.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to zdanie, ludzie?

Pojedyncze?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Stary mężczyzna jest jak dobre wino, im starszy tym ciekawszy, atrakcyjniejszy, stara kobieta staje się wiedźmą, powinna zakrywać swoje nieapetyczne ciało (nikt już jej nie chce konsumować, a tym bardziej patrzeć  

na nią), stara kobieta staje się zaburzeniem normy, porządku społecznego.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „ jest jak wino”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Jak wino” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Mężczyzna” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Stary mężczyzna jest jak dobre wino”.

Co to? Ano, wygląda to na porównanie.

Tak czy nie, ludzie?

„(…)im starszy tym ciekawszy, atrakcyjniejszy.”.

Co to?

„Starszy”.

Co to?

Ano, przymiotnik, stopień wyższy.

Tak czy nie, ludzie?

„Ciekawszy”.

Co to?

Ano, przymiotnik, stopień wyższy”.

Tak czy nie, ludzie?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „ciekafszy”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Atrakcyjniejszy”.

Co to?

Ano, przymiotnik, stopień wyższy.

Tak czy nie, ludzie?

Widzicie?

Tu „im starszy”, tu „tym ciekawszy, atrakcyjniejszy”.

„Staje się wiedźmą”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Staje się” – wygląda to na łącznik.

„Wiedźmą” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Kobieta” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Zakrywać”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Swoje”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „sfoje”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Nie chce”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Konsumować”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Tym bardziej”.

Co to?

„Patrzeć”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Na nią”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Staje się zaburzeniem”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Staje się” – wygląda to na łącznik.

„Zaburzeniem” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Kobieta” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Zaburzeniem”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Normy”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Porządku”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „stary mężczyzna jest jak dobre wino”, tu „stara kobieta staje się wiedźmą”, tu „stara kobieta staje się zaburzeniem normy, porządku społecznego”.

„Stary mężczyzna jest jak dobre wino, im starszy tym ciekawszy, atrakcyjniejszy, stara kobieta staje się wiedźmą, powinna zakrywać swoje nieapetyczne ciało (nikt już jej nie chce konsumować, a tym bardziej patrzeć  

na nią), stara kobieta staje się zaburzeniem normy, porządku społecznego.”.

Co to?

Ano, wygląda to na ironię.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie?

„Może wprawdzie być babcią, ale jako teściowa zakłóca porządek.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „może „.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Być”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Porządek”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Może wprawdzie być babcią, ale jako teściowa zakłóca porządek.”.

Co to?

Ano, wygląda to na ironię.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie, co?

„Tak naprawdę nie jest już potrzebna, a-seksualna, nieproduktywna, zużyta.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „tak naprawdę”.

Co to?

„Nie jest potrzebna”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Nie jest” – wygląda to na łącznik.

„Potrzebna” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Zużyta”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Tak naprawdę nie jest już potrzebna, a-seksualna, nieproduktywna, zużyta.”.

Co to?

Ano, wygląda to na ironię.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to zdanie?

Pojedyncze?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„W obrazie kulturowym wiedźma jest stara, jest zła – tak samo jak stara kobieta – wyrzucona na margines normy i moralności (dobre jest to co służy społeczeństwu, męskocentrycznemu światu).”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „jest stara”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Stara” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Wiedźma” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Jest zła”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Zła” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie ludzie?

„Wyrzucona”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Normy”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Moralności”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„(…)wyrzucona na margines normy i moralności”.

Co to?

Ano, wygląda to na metaforę.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Wiedźma wyrzucana jest na margines społeczny, na margines naszej świadomości.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „wyrzucana jest”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Wyrzucana” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Wiedźma” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

Widzicie?

„Świadomości”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „śfiadomości”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f?

„Wi”:”fi”?

A może „wia”:”fia”?

Tu „na margines społeczny”, tu „na margines naszej świadomości.”.

A jakie to zdanie, ludzie?

Pojedyncze?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Nawet historycy nie kwapią się by policzyć te wszystkie kobiety, które inkwizycja pracowicie wytropiła i skazała na śmierć.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „nawet historycy nie kwapią się” do czego?

Ano, „by policzyć te wszystkie kobiety” jakie? które?

„Ano, które inkwizycja pracowicie wytropiła i skazała na śmierć.”.

Czy tak ma być, ludzie?

„Policzyć”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Wszystkie”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „fszystkie”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Inkwizycja”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „inkfizycja”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Na śmierć”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Śmierć”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„To co działo się z wiedźmami, ofiarami zabobonu, nie interesuje tak bardzo poważnej nauki.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „to” co?

Ano, „co działo się z wiedźmami, ofiarami zabobonu”.

„…nie interesuje tak bardzo poważnej nauki.”.

W istocie: „to(…), nie interesuje tak bardzo poważnej nauki.”.

„(…)co działo się z wiedźmami, ofiarami zabobonu” to wtrącenie.

Czy tak ma być, ludzie?

„Wiedźmami” – „ofiarami” – rymuje się, czyż nie?

A jaki to rym, ludzie?

Żeński?

„Zabobonu”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Nauki” .

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „to co działo się z wiedźmami, ofiarami zabobonu”, tu „nie interesuje tak bardzo poważnej nauki.”.

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Pobieżne statystyki mogą pozwolić na zbagatelizowanie problemu.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „mogą”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Pozwolić”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Pozwolić”.

Co to?

Ano, czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Na zbagatelizowanie”.

Co to?

Ano, wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Zbagatelizowanie”.

Co to?

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to zdanie, ludzie?

Pojedyncze?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Kto by się zajmował kobietami, herstorie to histerie kobiet, na siłę wpychanie się do przestrzeni gdzie tak naprawdę ich nie ma i nie będzie.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „kto by się zajmował”.

Co to?

„Herstorie”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Histerie”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „herstorie”, tu „histerie kobiet”.

„Na siłę”.

Co to?

„Wpychanie się”.

Co to?

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

„Przestrzeni”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Tak naprawdę”.

Co to?

Widzicie?

Tu „ich nie ma”, tu „nie będzie”.

„Kto by się zajmował kobietami, herstorie to histerie kobiet, na siłę wpychanie się do przestrzeni gdzie tak naprawdę ich nie ma i nie będzie.”.

Co to?

Ano, wygląda to na ironię.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Poważna nauka zarezerwowana jest dla mężczyzn i o nich ma opowiadać.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „zarezerwowana jest”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Zarezerwowana” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Nauka” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Dla mężczyzn”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„O nich”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Ma opowiadać”.

Co to?

„Opowiadać”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie?

„Wiedźma ciągle pozostaje w naszym społeczeństwie, staje się młodą kobietą, która nie pozwala by molestowano ją w pracy, jest młodą naukowczynią, która nie pozwala na seksistowskie uwagi starszych kolegów, jest aktywistką która wyraźnie deklaruje, że nie chce mieć dzieci, bo świat i tak jest za bardzo przeludniony.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „pozostaje w społeczeństwie”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Pozostaje” – wygląda to na łącznik.

„W społeczeństwie” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Wiedźma” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Staje się kobietą”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Staje się” – wygląda to na łącznik.

„Kobietą” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Nie pozwala”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„By molestowano”.

Co to?

„W pracy”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „f pracy”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Pracy”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Jest naukowczynią”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Naukowczynią” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Nie pozwala”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Uwagi”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Jest aktywistką”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Aktywistką” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Nie chce”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Mieć”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Mieć”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Świat”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „śfiat”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f?

„Wi”:”fi”?

A może „wia”:”fia”?

„I tak”.

Co to?

„Jest przeludniony”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„Przeludniony – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Przeludniony”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „pszeludniony”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Ż:sz, czyż nie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Ciągle nas szokuje.”.

Jakie to zdanie, ludzie?

Pojedyncze?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Bo ciągle jest w nas przyzwyczajenie, że pewnych norm się nie przekracza, pewnych wartości się nie łamie.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, jest w nas”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Jest” – wygląda to na łącznik.

„W nas”- wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Przyzwyczajenie” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Przyzwyczajenie”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „pszyzwyczajenie”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Ż:sz, czyż nie?

„Norm”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Wartości”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „pewnych norm się nie przekracza,”, tu „pewnych wartości się nie łamie.”.

„Bo ciągle jest w nas przyzwyczajenie” jakie?

Ano, „że pewnych norm się nie przekracza”.

„Bo ciągle jest w nas przyzwyczajenie” jakie?

Ano, że „pewnych wartości się nie łamie”.

Czy tak ma być, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie?

„Ciągle ukryte męskocentryczne oko deprecjonuje starość czy autonomię kobiety.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „ukryte”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Starość”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Autonomię”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

A jakie to zdanie, ludzie?

Pojedyncze?

Czy to w ogóle jest zdanie?

„Wiedźma narusza porządek ustalony przez mężczyzn i to tak drażni.”.

Co my tu mamy, ludzie?

„Porządek”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Ustalony”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Przez mężczyzn”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

„I to tak drażni”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „i to tag drażni”?

Co to?

Ano, udźwięcznienie.

K:g, czyż nie?

Tak czy nie, ludzie?

„Wiedźma ciągle pozostaje w naszym społeczeństwie, bo nie chcemy zobaczyć, że pewne dobre rzeczy wcale takie nie są, a świat umiera na naszych oczach tylko dlatego, że bardziej wierzymy we własne przyzwyczajenia  

a nie w zanieczyszczenie świata, bardziej dbamy o własny komfort niż o zeznania molestowanej czy gwałconej ofiary, bardziej zależy nam by było ładnie i spokojnie niż by zrozumieć drugiego człowieka i bardziej zależy nam  

na pielęgnowaniu tradycji niż odkrywaniu prawdy.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „nie chcemy”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Zobaczyć”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Wcale”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „fcale”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„Takie nie są”.

Co to?

Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.

„Nie są” – wygląda to na łącznik.

„Takie” – wygląda to na orzecznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Rzeczy” – wygląda to na podmiot.

Tak czy nie, ludzie?

„Świat”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „śfiat”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„(…)a świat umiera na naszych oczach”.

Co to?

Ano, wygląda to na metaforę.

Tak czy nie, ludzie?

„Przyzwyczajenia”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „pszyzwyczajenia”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

Ż:sz, czyż nie?

„W zanieczyszczenie”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Świata”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „śfiata”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„O komfort”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

„Komfort”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„O zeznania”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Zeznania”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Molestowanej”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Gwałconej”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.

Tak czy nie, ludzie?

„Zależy nam”.

Co to?

„Na pielęgnowaniu”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Pielęgnowaniu”.

Co to?

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

„Tradycji”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Odkrywaniu”.

Co to?

Ano, wygląda to na rzeczownik odczasownikowy.

Tak czy nie, ludzie?

„Pielęgnowaniu” – „odkrywaniu” – rymuje się, czyż nie?

A jaki to rym, ludzie?

Żeński?

„Prawdy”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

To z: https://handerekjoanna.wordpress.com.

Ulica Boczniaków chyba…

Jest domek…

A dalej na południe…co to?

To już las…

Róg Gminnej i Ziemskiej chyba…

Tu dom…

A dalej?

25 czerwca

SmogLab: „Greta Thunberg: „Inga to prawdziwa bohaterka, która jest niewyobrażalnie hejtowana.”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „jest hejtowana”.Co to?Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.„Jest” – wygląda to na łącznik.„Hejtowana” – wygląda to na orzecznik.Tak czy nie, ludzie?„Hejtowana”.Co to?Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.Tak czy nie, ludzie?A jakie to wypowiedzenie, co?„Wspierajcie ją”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „wspierajcie”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „fspierajcie”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?A jakie to zdanie, ludzie?Pojedyncze?Czy to w ogóle jest zdanie?(…)„Greta Thunberg – znana jako inicjatorka szkolnych strajków dla klimatu – wyraziła wsparcie dla Ingi Zasowskiej, organizatorki podobnego protestu pod sejmem”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „strajków.”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?„Dla klimatu”.Co to?Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.Tak czy nie, ludzie?„Wsparcie”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „fsparcie”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie? „Dla Ingi Zasowskiej”.Co to?Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.Tak czy nie, ludzie?„Protestu”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?„Pod sejmem”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „pot sejmem”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.D:t, czyż nie?„Greta Thunberg” jaka?Ano, „znana jako inicjatorka szkolnych strajków dla klimatu”.„(…)wyraziła wsparcie dla Ingi Zasowskiej, organizatorki podobnego protestu pod sejmem”.W istocie: „Greta Thunberg(…)wyraziła wsparcie dla Ingi Zasowskiej, organizatorki podobnego protestu pod sejmem”.„(…)znana jako inicjatorka szkolnych strajków dla klimatu” to wtrącenie.Czy tak ma być, ludzie?„Wakacyjny strajk Ingi rozpoczął się w zeszły piątek, dzień po unijnym fiasku klimatycznych(?).”.Co my tu mamy, ludzie? Ano, „strajk”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?„Rozpoczął się”.Co to?Ano, wygląda to na czasownik fazowy.Tak czy nie, ludzie?„Fiasku”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?A jakie to wypowiedzenie, ludzie?„Głównym postulatem nastolatki jest realizacja postanowień porozumienia paryskiego.”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „jest postulatem”.Co to?Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.„Jest” – wygląda to na łącznik.„Postulatem” – wygląda to na orzecznik.Tak czy nie, ludzie?„Realizacja” – wygląda to na podmiot.Tak czy nie, ludzie? „Realizacja”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?A jakie to zdanie, ludzie?Pojedyncze?Czy to w ogóle jest zdanie?“To jest Inga Zasowska, ma 13 lat. Strajkuje dla klimatu przed polskim parlamentem. Jest prawdziwą bohaterką, broni przyszłości nas wszystkich.  

W związku z tym jest niewyobrażalnie hejtowana. Proszę, obdarzcie ją –  

i wszystkim innym w podobnej sytuacji – swoim pełnym wsparciem” – napisała Greta na Twitterze.”. Co my tu mamy, ludzie?Ano, „dla klimatu”.Co to?Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.Tak czy nie, ludzie?„Przed polskim parlamentem”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „przet polskim parlamentem”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.D:t, czyż nie?„Jest bohaterką”.Co to?Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.„Jest” – wygląda to na łącznik.„Bohaterką” – wygląda to na orzecznik.Tak czy nie, ludzie?„Przyszłości”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „pszyszłości”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.Ż:sz, czyż nie?„Nas wszystkich”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „nas fszystkich”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?„Jest hejtowana”.Co to?Ano, wygląda to na orzeczenie imienne.„Jest” – wygląda to na łącznik.„Hejtowana” – wygląda to na orzecznik.„Hejtowana”.Co to?Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy bierny.Tak czy nie, ludzie?„Obdarzcie”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „obdaszcie”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.Ż:sz, czyż nie?„Wszystkim innym”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „fszystkim innym”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?„W podobnej”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „f podobnej”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?„Swoim”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „sfoim”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?„Wsparciem”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „fsparciem”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?A jakie to wypowiedzenie, ludzie?A jakie to wypowiedzenie, ludzie?(…)„Inga Zasowska rozpoczęła swój protest w piątek 21 czerwca.”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „rozpoczęła”.Co to?Ano, wygląda to na czasownik fazowy.Tak czy nie, ludzie?„Swój”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „sfuj”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?„Protest”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?A jakie to zdanie, ludzie?Pojedyncze?Czy to w ogóle jest zdanie?„Dzień po tym, jak Polska (wraz z Węgrami, Czechami i Estonią) nie dopuściły, by w deklaracji kończącej unijny szczyt umieścić zapis o neutralności klimatycznej wspólnoty do 2050 roku.”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „dzień po tym” po czym?Ano, „jak Polska (wraz z Węgrami, Czechami i Estonią) nie dopuściły” do czego?Ano, „by w deklaracji kończącej unijny szczyt umieścić zapis o neutralności klimatycznej wspólnoty do 2050 roku.”.Czy tak ma być, ludzie?„Kończącej”.Co to?Ano, wygląda to na imiesłów przymiotnikowy czynny.Tak czy nie, ludzie?„Umieścić”.Co to?Ano, bezokolicznik.Tak czy nie, ludzie?„O neutralności”.Co to?Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.Tak czy nie, ludzie?„Neutralności”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?„Wspólnoty”.Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „fspulnoty”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.W:f, czyż nie?A jakie to wypowiedzenie, ludzie?„Podobnie jak Greta, nastolatka rozpoczęła strajk siadając z transparentem   przed budynkiem parlamentu.”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „podobnie jak Greta”.Co to?Ano, wygląda to na porównanie.Tak czy nie, ludzie?„Rozpoczęła”.Co to?Ano, wygląda to na czasownik fazowy.Tak czy nie, ludzie?„Strajk”.Co to?Rzeczownik abstrakcyjny?„Siadając”.Co to?Ano, wygląda to na imiesłów przysłówkowy współczesny.Tak czy nie, ludzie?„Z transparentem”.Co to?Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.Tak czy nie, ludzie?Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „s transparentem”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.Z:s, czyż nie?A jakie to wypowiedzenie, ludzie?„Podobnie jak ona, spotkała się z szyderstwem ze strony niektórych dorosłych.”.Co my tu mamy, ludzie?Ano, „podobnie jak ona”.Co to?Ano, wygląda to na porównanie.Tak czy nie, ludzie?„Z szyderstwem”.Co to?Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.Tak czy nie, ludzie?Wiecie, oczywiście, że wymawia się: s szydestfem”?Co to?Ano, ubezdźwięcznienie.Z:s, czyż nie?W:f, czyż nie?„Ze strony niektórych dorosłych”.Co to?Wiecie, oczywiście, że tu jest przekład wypowiedzi Grety Thunberg?To ze (z?): https://smoglab.pl.Róg Relaksowej i Rosnowskiego chyba…Przez ulicę przechodzi jeżyk.Jakiś pan wysiada z samochodu.Przenosi zwierzaka na trawę(?) (w trawę?)3 lipca 01:06Beata Wy: „Mam wrażenie że już nie ma żartów, za 2-3 lata nie będzie prądu, wody, paliw, samochody utkną wśród wraków, nigdzie nie uciekniemy, a jeśli tak to na chwilę, nie wiem czemu ludzie tego nie widzą, czemu jak ślepi lecą w przepaść ciągnąc za sobą cały świat.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „wrażenie”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Nie ma żartów”.

Co to?

„Żartów”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Ciągnąc”.

Co to?

Ano, wygląda to na imiesłów przysłówkowy współczesny.

Tak czy nie, ludzie?

„Świat”.

Wiecie, oczywiście, że wymawia się: „śfiat”?

Co to?

Ano, ubezdźwięcznienie.

W:f, czyż nie?

„(…)czemu jak ślepi lecą w przepaść ciągnąc za sobą cały świat.”.

Co to?

Ano, wygląda to na metaforę.

Tak czy nie, ludzie?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Ja postanowiłam działać, dlatego popieram partię Zieloni i nic mnie  

nie obchodzą jej krytycy, sceptycy, egoiści etc.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „postanowiłam”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Działać”.

Co to?

Ano, bezokolicznik.

Tak czy nie, ludzie?

„Postanowiłam działać”.

Co to?

„Nic mnie nie obchodzą”.

Co to?

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

„Proszę moich znajomych o decyzję, jeśli ktoś uważa z założenia inaczej to proszę się wypisać z moich znajomych, nie będę mieć żalu i pretensji.”.

Co my tu mamy, ludzie?

Ano, „o decyzję”.

Co to?

Ano, wygląda to na wyrażenie przyimkowe.

Tak czy nie, ludzie?

„Decyzję”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Z założenia”.

Co to?

„Mieć”.

Co to?

Ano, wygląda to na czasownik modalny.

Tak czy nie, ludzie?

„Żalu”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

„Pretensji”.

Co to?

Rzeczownik abstrakcyjny?

Widzicie?

Tu „proszę moich znajomych o decyzję”, tu proszę się wypisać z moich znajomych”.

A jakie to wypowiedzenie, ludzie?

Akacja…