Liryka rozstania

d z i s i a j

po utracie przysłowiowej Laury nie może biadolić dawno zetlałym językiem ckliwego rozmemłanego Filona

/bo to najłatwiejsza, przetarta przez stulecia poetycka tropa/.

Jako poeci na wskroś współcześni

piszemy /także o tym/ obowiązkowo nietuzinkowo,

raz na 100 przypadków pisania

NA MARTWYM CIĄGU,

(vide wiersz i wszystkie nagłówki)

kiedy jesteś w stanie dźwigać /i przenosić!/ istne g ó r y!

Rozstanie /rozwód/ to po śmierci bliskiej osoby druga co do siły rażenia dla nas trauma, z której strasznie ciężko się podnieść, i ten nieposilny bagaż będziesz potem targać na swoim grabie przez całe lata.

W Polsce każdego roku rozwodzi się

UWAGA

blisko 20 tysięcy par

/przemnóżmy to przez 2 osoby w każdej takiej parze i przez liczbę ich dzieci - i mamy szacunkową skalę tego zjawiska, bo przecież mowa tu jedynie o zarejestrowanych przez sąd rozwodach; ile związków nieformalnych w tym czasie się rozpada? 5x więcej? 10?? 100x więcej?!/

masz pogubione kartki z pamiętnika
dzwonisz ale zapomniałaś imienia
stąd milczenie

(patrz stosowny fragment)

Nie da się zresetować pamięci ni imion, ni twarzy,

ni tego, co między nami było,

Fela to, Aniela, Mela czy Hela.

Możesz to potem co najwyżej dźwigać na

m a r t w y m

/dalszym/

ciągu

W punkt wstrzelona pointa:

zawsze to coś

(vide konstatacja końcowa)

Trochę okrężnymi drogami, ale dobrze interpretujesz.
Sposób zapisu i oszczędność emocjonalną też :)

Dobry wiersz o zapomnieniu i... nadziei na wskrzeszenie znajomości.

Dzięki.
Widzę, że ropucha znowu za Tobą gania :)

Puszczyk↔Ma coś w sobie ów tekst, ale trudno mi sprecyzować, co:)↔ Pozdrawiam:)

DD, tak bywa, niemniej chodzi o to coś :)

Wieszcze słowa. "Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto cię stracił..."