mam  dosyć pisania  na  kartkach w kratkę

w każdej  z nich nny człowiek

robi się tłoczno    wilgotno

ludzie zamazują się

zostaje  po nich smuga

są jak zaparowane  okna

pojadę na wakacje do Hiszpanii zatanczę flamenco

butami na obsacie

podbitymi  blachą

mój dzwięk ci wystukam

na plaży palcem na piasku

wyznam ci miłosc

zostawię  autograf

nich fale morskie wezmą sobie wszystko

nie chcę już cięzkich powrotów

przed świtem

waciany grunt pod ciałem

stary materac w łóżku

wciąga mnie w bezsenność

widzę cię  czasami  w teatrze

kroki stawiasz  pewnie

wiesz że grasz

do twarzy ci z tym jak  z lampką  wina

z płomieniem świec

po  pierwszym antracie  gasniesz

ubiorę się w w zbędne rzeczy

by nie było  mi żal

kiedy  połączymy się

nocą perłową we wspólnym śnie     zatracimy  w splątanych dłoniach

zaceruję  pęknięte balony

pofrunę wysoko

opadnę

w twoje ramiona

może

w drugim akcie

lub ugrzęznę nad przepaścią

zmysłów

spadnę

jak słupek rtęci poniżej zera