czyżbym mej duszy widział zwątpienie

po cóż więc pienia co miłość wabią

mój przyjacielu tyś uciśniony

niezdrową strawą

poza horyzont uciech i trosk

byliśmy jestem na tym padole

chociaż po prawdzie brak ci pokory

dureń mądrości całunem mrocznym

ściele zasłony

kiedy szoruję umysłem dno

cieniem zapachu koloru brzemienia

gdzie promień sączy muzyki krople

skryjesz niebawem pod ciemną czaszą

wtedy odpocznę

zakwitnie ciszą w dwójnasób splot