Piszę do Ciebie, wielki przewodniku,

Który prowadzisz po bezkresach świata,

Byś znów wytyczył dla odkrywców szlaki,

Nie po omacku wiódł pod topór kata.

Prometeuszu, który kochasz żywych,

Podaj nam ogień, znów Cię ludzie proszą!

Niech się zapalą horyzonty iskrą,

Niech płoną gęstą, rozpaloną rosą.

Piszę do Ciebie, myślicielu prawy,

Wiedzę i umysł masz niedościgniony.

Zarażaj ludzi kwadratami prawdy,

Ona nie zblednie nim fałsz pokona.

Ucz nas się cieszyć prostotą, stoiku!

Złotego środka poszukaj w zaświatach.

Wśród gwiazd zgubiony na nic się nie przyda,

A w pyle ziemi odnowi nasz zapał.

Piszę do Ciebie, przyjacielu dobra,

Mam przed oczyma twoją twarz bez rysy.

Wiem, że przytulisz każdy czyn koślawy

I że złe myśli jak zwykle wyciszysz.

Piszę, bo sądzę, że czytasz te słowa.

Że list zatrzymasz, chociaż nie odpowiesz.

Czlowiekiem jestem i dlatego wierzę,

W światło i w prawdę, w miłość i w dobro.