W zwierciadle istnienia

Tęskonta zostawia ślad

W nostalgiii schowana

Czuje porysowane usta

Zatroskanym deszczem

Nad przepaścią ciszy

W kolorach smutnego ognia

Karłowate sosny szumią niezrozumiale

Gdy przytulam cień iskrzący oddechem

Odnajduje znak człowieka pragnącego

W zwierciadle ciepłego istnienia

Idę brzegiem morza za falą wysoką

Zbieram kamienie porzucone