Prawdą jest nie do końca, że za ocenę filmu wzięli się ludzie, którzy go nie widzieli. A festiwalowi widzowie? Czy ich recenzja w postaci parominutowej owacji (na stojąco, a nie na leżąco) nie dowodzi aby, że film zdobył ich serca? Czy na podstawie reakcji sali nie można przypuszczać, że skoro biją brawo i są wzruszeni, to podzielają zdanie takich, jak ty i ja?  

W tym momencie przypomniał mi się nasz cudownie aktualny serial „Ranczo”. Kusy, malarz uznany i fetowany „za granicą”, w Polsce zostaje wyszydzony i zmieszany z błotem. Jedna z bohaterek jest ciekawa, dlaczego za granicą jest dobry, a u w Polsce nie. Kusy odpowiada: bo krytykujący artyści zawistnie pytają: dlaczego on, a nie ja.  

Dalsze mówienie o polskim piekiełku byłoby niepotrzebnym strzępieniem ozora. Zamiast deptania kapusty proponuję zastanowienie się nad wielowiekową tradycją stawiania parkanu. Wystarczy sobie przypomnieć mur chiński, mury Jerycha, mur Hadriana, mur berliński, żelazną kurtynę, zapory na granicy USA z Meksykiem. Czyli nasz żywopłot nie jest panaceum na PiS-owską frustrację. Straszenie obcymi roznoszącymi robactwo, modne jest nie tylko u nas. Zjawisko to grzeszy ogólnoświatową popularnością. Globalizacja prowincjonalizmów zaczyna przybierać na sile. Populizm zwycięża. Wraca nowe.