kiedyś przestanę się bać  

patrzą na mnie jakbym był nie stąd

dokąd  prowadzisz drogo 

gdzie zatrzymam wzrok

biec zroszoną łąk i nie od łez 

zrywać błękit niezapominajek 

czerwienią maków zawstydzać dzień 

uciekać przed cieniem 

łakomych nienasyconych wejrzeń

kiedyś nadejdzie

czas który skończy bieg 

jak pociąg na dworcowym śnie

idąc ulicą nie lękam się  

muzyka na sen na ból na trend

włosy dotykam jedwabne 

pachną nieskoszonym sianem

nabieram powietrza płuca pełne ciebie 

miłość zakwitnie zawsze wiosną

odejdziemy w zapomnienie  

mówić o nas będą kamienie