(homonimy w układzie moich `schodzianków` - każdy kolejny wers w strofach o sylabę krótszy) 

Za bary z życiem się bierzmy, 

więc do nalewki bieżmy 

i za nią się weźmy. 

Życiem się cieszmy. 

Jakem wróżbita, dziś wróżę: 

po nalewce - ty w różę 

się zmienisz - tak tuszę. 

Nie pójdzie w tuszę. 

Ja, po nalewce, się wzmogę, 

Czuję, że dużo mogę, 

sił mi ona wzmoże. 

Mocarz ja!... może. 

Myśl mnie zaczęła rozpierać – 

czas już Lodzię rozbierać, 

czy wpierw słowa dobrać? 

Potem się dobrać. 

Z nalewki już resztka kapie, 

czas nam, by lec na kapie, 

więc miast flaszki w łapie… 

cną Lodzię łapię. 

Mnie gna. Obejmuję ją wpół, 

gdyż na zegarze już w pół 

do trzeciej. Jest warta 

przy niej ma warta. 

„Zdecydowani są pierwsi”! 

Poczułem jędrne piersi 

a stwardniała pyta: 

„Już czas?” – się pyta. 

. 

Wtem: „Muszę iść” – Lodzia gada. 

Żmija! Z niej kawał gada! 

Zostałem na lodzie 

z chętką na Lodzię.