moje życie to

trzysta sześćdziesiąt pięć dni

rok w rok

czas zatacza koło

bezlitośnie chłoszcze

świat otacza myśli

jak gmach szklanej instytucji

praca dom

znaki i nakazy

prezydent otrzyma nagrodę Nobla

za humanitarne zakończenie wojny

sztandar na maszcie łopocze nieznośnie

dla mnie za wysoko

zamykam oczy

gdzie ja jestem

chyba śnię

rok za rokiem

krok w krok stukot kół pociągu

ciągną ludzie

do nierządu do nałogu

prosto na gehenny dno

idąc na przeciw w masce Zorro

za tych co po tamtej stronie

cisza smutek po kłopocie zamilkli

nie mów nic

ani słowa

to jest właściwa droga

wypełniony mózg półprawdami

poukładamy by odejść w nieznane