Według większości źródeł najpopularniejszym globalnie sportem jest piłka nożna. W odróżnieniu od np. boksu istnieje tylko jedna, powszechnie akceptowana (choć istnieją nieliczne wyjątki) federacja sportowa, która pilnuje zasad gry i ma wyłączne prawo do przyznawania tytułu mistrza świata. Fédération Internationale de Football Association, w skrócie FIFA, stała w centrum kilku głośnych skandali. Większość z nich polegała na przyjmowaniu gigantycznych korzyści finansowych w zamian za popieranie kandydatury na gospodarza kolejnych mistrzostw świata. Chociaż krytyka skupiła się przede wszystkim na Rosji (MŚ 2018), prawdopodobnie proceder dotyczył także wcześniejszych i późniejszych gospodarzy turnieju (Niemcy – 2006, RPA – 2010, Brazylia – 2014, Katar 2022). Z zarzutami o korupcję musiało się mierzyć wielu onegdaj fenomenalnych zawodników, a później działaczy z Michelem Platinin czy Franzem Beckenbauerem na czele.

Popularność piłki nożnej przekłada się na kolosalne pieniądze w tym sporcie. Najlepiej opłacany piłkarz świata, Cristiano Ronaldo, za sezon gry w kontrakcie ma zapisane 200 milionów euro. Dzięki lukratywnemu kontraktowi z saudyjskim Al-Nassr stał się najlepiej opłacanym sportowcem.

Wielki sport od zawsze był związany z wielką polityką. To urzędujący ówześnie prezydent Francji Nicolas Sarkozy miał naciskać na szefa francuskiej federacji Michela Platiniego na popieranie kandydatury Kataru na gospodarza Mistrzostw Świata 2022. Faktem jest, że niedługo później Katarczycy zakupili sprzęt wojskowy we Francji, rozpoczęli gigantyczne inwestycje nad Sekwaną, a jedną z nich był klub sportowy Paris Saint-Germain F.C. Fundusz Qatar Sport Investments dołożył do klubowego budżetu gigantyczne pieniądze, za które m.in. dokonano najdroższego transferu w historii, płacąc za brazylijskiego napastnika Neymara 222 milionów euro. Katarczycy nie byli pierwszą ekipą, która poprzez sport zamierzała ocieplić wizerunek kraju bądź wykorzystać go do celów politycznych – w 2008 roku grupa inwestycyjna ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich zakupiła Manchester City F.C. Najgłośniejszym przykładem był jednak Rosjanin Roman Abramowicz, właściciel londyńskiego Chelsea w latach 2003-2022, którego klub dwukrotnie zwyciężył w najważniejszych rozgrywkach na kontynencie. Zmuszony został sprzedać klub w obliczu sankcji po inwazji Rosji na Ukrainę.

Wielkie pieniądze i wielka polityka odciskały się także na igrzyskach olimpijskich. W 2004 roku olimpiada wróciła do Aten, ale już cztery później zawitała do Pekinu. Chińczycy zorganizowali również igrzyska zimowe w 2022 roku, czyniąc Pekin pierwszym miastem, które gościło zarówno letnie, jak i zimowe igrzyska. Propagandowym sukcesem włodarzy była również olimpiada zimowa w Soczi (Rosja, 2014). Kontrowersje dotyczącą także finansowania imprez tego formatu. Krytycy wskazują na niejasności, przeciwnicy podkreślają przekraczanie budżetu i zaniżanie oficjalnych kosztów. Organizacja olimpiady w Londynie w 2012 roku miała kosztować 6,5 miliarda dolarów, ale realnie wydatki sięgnęły 19 miliardów. Między innymi z tego powodu w pewnym momencie aż 80% społeczeństwa Japońskiego negatywnie oceniało olimpiadę w Tokio. Nadto istnieją uzasadnione podejrzenia, że Japonia kupiła sobie prawa do organizacji igrzysk. Przeciwnicy olimpiad podkreślają często ludzkie tragedie, jakie kryją się za przesiedlonymi mieszkańcami miejscowości, w których urządzano wioski olimpijskie (Pekin, Soczi), bądź po prostu starano się „schować” biedniejszą część społeczeństwa przed światem (Rio de Janeiro 2016).

Prężnie rozwijają się kobiece sporty w dziedzinach dotąd kojarzonych tylko z męskimi zawodnikami, zwłaszcza kobieca piłka nożna i skoki narciarskie. Nieoczekiwanie w żeńskim sporcie pojawił się problem zdefiniowania „kobiecości”. Przypadek południowoafrykańskiej biegaczki Caster Semenyi, która cierpiała na nadprodukcję testosteronu, odbił się szeroko w mediach. Semenyi była mistrzynią olimpijską z Londynu. Proponowane normy testosteronu dla kobiet były wielokrotnie podważane, a sprawa ocierała się o sądy, a nawet Europejski Trybunał Praw Człowieka. Dodatkowym zagadnieniem w kwestii „kobiecości” w sporcie jest sprawa trans-kobiet, czyli osób deklarujących się jako kobiety, nawet jeśli urodzili się jako biologiczni mężczyźni. Chociaż co jakiś czas pojawiają się doniesienia o takich kontrowersjach, rzadko dotyczą one najwyższych poziomów rozgrywek, a nadto są raczej incydentalne. Na tę chwilę nie wypracowano jednak żadnego skutecznego rozwiązania, które zadowoliłoby większość. Warto też zaznaczyć, że niemal od początków sportów kobiecych pojawiały się wątpliwości wobec faktycznej płci niektórych zawodniczek.