17 listopada 2019 roku w chińskim mieście Wuhan odnotowano oficjalnie pierwszy przypadek zarażenia wirusem SARS-CoV2 – tak rozpoczęła się pandemia Covid-19 (ang. coronavirus disease 2019). W szybkim czasie choroba rozprzestrzeniła się na cały świat. W skali globalnej w ciągu czterech lat zdaniem WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) miało zachorować ponad 750 milionów ludzi, a 6,9 miliona zmarło. W ramach walki z rozprzestrzenianiem się wirusa państwa zamykały granice, odwoływały zajęcia w szkołach, czy wprowadzały różne prawne ograniczenia, a większość zaplanowanych dużych wydarzeń zostało przesuniętych – na przykład Igrzyska Olimpijskie czy Mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Pierwsze szczepionki na nową chorobę pojawiły się już pod koniec 2020 roku, a odkrycia naukowe, które pozwoliły na opracowanie szczepionek mRNA, przyniosły autorom nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny w 2023 roku.

Pandemia Covid-19 była sporym zaskoczeniem i podjęte środki zaradcze często wzbudzały wiele kontrowersji. Powszechnie stosowano obowiązek noszenia maseczek ochronnych, a później wymagano tzw. paszportów covidowych, czyli zaświadczenia, że poddano się szczepieniu, co było przepustką do skorzystania z niektórych usług czy warunkiem przekraczania niektórych granic. Ni mniej były to dosyć kontrowersyjne decyzje. Protesty przeciwko sanitarnym obostrzeniom miały miejsce w wielu krajach Europy Zachodniej, gdzie cześć społeczeństwa uważała, że ogranicza to ich podstawową wolność. Nie sprzyjał temu zamęt legislacyjny. Przykładem złego zarządzania może być Polska. Premier ogłosił na konferencji prasowej obowiązek noszenia maseczek, jednak dopiero kilka miesięcy później wprowadzono stosowne przepisy prawne, które tego nakazywały. Otworzono 33 tymczasowe szpitale covidowe na arenach widowiskowych czy halach sportowych, z których jeden nie przyjął żadnego pacjenta (podobnie jak sześć szpitali covidowych w Anglii). W noc sylwestrową wprowadzono zakaz przebywania w miejscach publicznych w sposób absolutnie niezgodny z przepisami prawa (sądy uchylały nałożone w ten sposób mandaty). Punkty gastronomiczne, które wbrew ograniczeniom zdecydowały się działać, były nękane nieustającymi wizytami policji i pracowników sanepidu. Na początku pandemii zakazano wstępów do lasu, chociaż na późniejszym etapie lasy stały się na tyle bezpiecznym miejscem, w którym maseczki nie były wymagane. Bałagan legislacyjny oraz brak stosowania się do ograniczeń przez osoby je ustanawiające (prezes rządzącej partii Jarosław Kaczyński w dniu Wszystkich Świętych odwiedził cmentarz mimo zakazu) spowodowały niezadowolenie społeczne. Podobnie w Wielkiej Brytanii głośnym przypadkiem były imprezy u premiera Borisa Johnsona w trakcie, gdy władza ostrzegała o obowiązku zostania w domu i nieorganizowania wydarzeń, co znacząco przyczyniło się do spadku poparcia dla szefa rządu. We Francji bezdomni byli karani mandatami, gdyż nie przebywali w domach (sic!). W Brazylii dane dotyczące przypadków zachorowań były zaniżane przez rząd federalny, podczas gdy władze stanowe, zazwyczaj opozycyjne względem prezydenta, zawyżały te dane.

Zamęt prawny, medialny oraz skala oddziaływania pandemii przyczyniły się do wzrostu rozmaitych teorii. Istnieją podejrzenia, że dezinformacja była celowa – teorie się mnożą, ale dowodów pozostaje niewiele. W przestrzeni publicznej pojawiły się głosy, jakoby szczepionki „cechowały ludzi”, a nawet, że „zawierają chipy”, czy „zakłócają pole magnetyczne” (sic!). Określenie „plandemia” (połączenie słów plan oraz pandemia) miało wskazywać, że wszystko jest jedną wielką ustawką, chociaż dopatrujący się spisków nie wskazali jednoznacznie, kto miał to wszystko zaplanować. Zwolennicy wolności gospodarczej podkreślali ogromne koszty lockdownów (zamknięcie gospodarki i ograniczenia w przemieszczaniu się). W rzeczywistości walka ze skutkami pandemii pociągnęła za sobą konieczność miliardowych wydatków, głównie w formie dopłat dla osób, które poniosły z tego powodu straty, ale także z uwagi na globalnie przerwane łańcuchy dostaw towarów. Rządy dodrukowywały pieniędzy i mówiono o „inflacji covidowej”.

Długofalowe skutki trwającej ciągle pandemii nie są jeszcze określone. Trudno w ogóle oszacować wpływ zamknięcia szkół i uczelni, a już tym bardziej zamknięcia szpitali dla pacjentów – co brzmi nielogicznie, ale miało uchronić medyków przed zarażeniem. Wpływ lockdownów na rozwój zwłaszcza małych dzieci na pewno stanie się przedmiotem badań naukowych. Równocześnie z biegiem czasu posypały się także fale pozwów przeciwko producentom szczepionek, ale na tę chwilę brak jednoznacznych wyników, które pozwoliły ocenić, jak dalece są to przypadki uzasadnione. Negatywne zjawiska w gospodarce często są tłumaczone jako skutek pandemii, ale jest to duże niedopowiedzenie. Z całą pewnością rządy wielu państw mogły zareagować lepiej, gdyż działania w panice i pośpiechu rzadko nie wywołują efektów ubocznych. Problemem pozostaje też nierozliczenie tych działań, w efekcie, gdy za jakiś czas znów pojawi się nowy wirus, walka z nim wciąż może mieć charakter niepotrzebnego ograniczania praw, bezmyślnego wydawania pieniędzy i legislacyjnej biegunki – jak można stwierdzić nie bez złośliwości.

Pandemia covid-19 nie była jedyną światową pandemią w XXI wieku – kilkakrotnie ogłaszano pandemię odmian grypy – ale walka z nią pociągnęła najdalej idące za sobą konsekwencje. Zwłaszcza na kontynencie afrykańskim nieopanowana pozostaje pandemia wirusa HIV. Równocześnie po wielu latach badań udało się wreszcie odnieść sukces na innym froncie – w 2021 roku oficjalnie potwierdzono skuteczność pierwszej szczepionki przeciwko malarii.

Medycyna ciągle jest w fazie gwałtownego rozwoju. Nauka coraz lepiej radzi sobie w zwalczaniu chorób i leczeniu urazów, chociaż problem pozostaje powszechna dostępność do najnowszych odkryć. Medycznym przełomem był także przeszczep serca genetycznie modyfikowanej świni do człowieka (tzw. ksenotransplantacja – przeszczep od osobnika należącego do innego gatunku). Chociaż wzbudza to pewne wątpliwości etyczne, wiele wskazuje, że w przyszłości może stać się bardziej powszechnym zjawiskiem.

Globalnie spodziewana długość życia rośnie, ale jest ogromne zróżnicowanie w zależności od regionu. Chociaż w krajach rozwiniętych spodziewana długość życia jest dosyć wysoka, to trendy wskazują niewielkie spadki w ostatnich latach.