O wiersze Zośka niechże mnie nie prosi - 

zamierzam zebrać, schować do szuflady. 

Skataloguję, ułożę na stosik, 

zamknę na kluczyk jamby, amfibrachy... 

Ale (do diaska!) szkoda mi troszeczkę 

tej villanelli i tekstu piosenki… 

Liryka, który nad ranem się zrodził, 

fraszki na żywioł spisanej - od ręki. 

I limeryków, które w nos się śmieją 

z przywar, śmiesznostek, hucp i charakterów. 

Urósł w szufladzie kopiec. Straszy bielą, 

która bez rymów spoczęła na wierzchu. 

Trzeszczy szuflada, prowadnice mdleją, 

kartki się stroszą jak sierść na Azorze. 

Zabrakło miejsca, mole już szaleją, 

czując, że w szafie będą przy utworze 

głodne i chude. Precz pójdą jesionki, 

wełniane swetry, moherowe cuda. 

Przecież w szufladzie metraż nadto skromny 

i wszystkich wersów zmieścić się nie uda! 

Zośka, weź wybacz, że swe cofnę słowo - 

mole zadręczyć rzecz niehonorowa. 

I ubraniowym bez żadnych skrupułów 

tak dietę zmienić na menu tytułów. 

No a poza tym jakoś mi się nie chce 

przerzucać z dysku wierszy na karteczki. 

Niech się rozmnożą i brykają w sieci - 

kiedyś dojrzeją - zupełnie jak dzieci.

____________

* listopad 2014