znowu wzięło mnie jakieś rozprogramowanie 

neurolingwistyczne. raz jestem krasnalim chadem 

ciężko chorym na ChaD, to znowu 

czuję się jak wywołaniec (ktoś krzyknął: `ej, ty tam!` 

–  i  podnoszę głowę z tłumu  podobnych sobie bezkształtlic). 

wszystkie moje dokumenty i teksty zostają 

anonimizowane. twarz – do tego stopnia 

powszednieje, że aż można ją uznać za 

piaskowy portret. kogo? osoby coraz bardziej byłej, 

mijanej, gorzkniejącego wesołka, który jeszcze 

może rzucić bezczelnie: 

`a ja to głęboko niebię wszelkie problemy`. 

ale ma świadomość, że już go namierzono, czają się, 

gotowe do skoku, diablopomrowy o wilgotnych 

szponach i twardych językach. złapią, przygwożdżą 

– i nie będzie od tego ucieczki. 

próbuje też dodawać sobie otuchy 

mrowiskami lepionych w myślach historyjek 

(jest własnym niechcianym słuchaczem!). 

`... w windzie panował tak wielki ścisk, że aż dwie 

panie będące w zaawansowanej ciąży, w wyniku tarcia 

mimowolnie zrosły się brzuchami. 

sprzeczają się teraz, 

która ma urodzić współpłód...`. 

tańczy, piaskomordek, w takt głuszy. 

jednoosobowe silent disco. 

coraz więcej prądu.