Może, jak ciężki owoc, głowę składała na jego ramieniu..

Potem patrzyła, jak wychodzi i ukryta w cieniu,

w rogu pokoju, w półmroku, czekała tego wyroku.

W pozornym bezruchu trwała na sofie, niby snem obrzmiała,

a wewnątrz płonąca.. niewytrwala..

I odliczała godziny do jego powrotu.

Nic nie robiła.. nalała mleka kotu.

Przetarła kurze. Przyglądała się chmurze za oknem

i tak przez cały dzień.

Krążyła po mieszkaniu i jej ukochanego cień

wysuwał się co raz skądeś..

A to zza nadgarstka, gdy przesuwała bransoletkę..

Muskał ją za uchem kosmykiem odgarnianych włosów..

Wciąż i wciąż trwała w ciszy, nasłuchując znajomych odgłosów.

On wracał spóźniony o noc lub brzask.

Słyszała zamka trzask i udawała, że śpi.

Zamykał od sypialni drzwi,

wsuwał się do łóżka i szeptał:

- Moja mała.. I całując ją czule, mówił:

- Kocham Ciebie, nie Lusię, chodź Cię utulę..

Kto wie, może czasem chadzała na dworzec

wyobrażając sobie inne życie..

Skrycie, z peronu, spoglądała na ludzi w przedziałach,

gdy pociąg ruszał.

Lecz zawsze jej się zdawało, że to ona się cofa, a nie świat się wzruszał..

I może lubiła widok dzieci, szczególnie dziewczynek.

Obok dworca, w miasteczku, był rynek.

Czy i tam przechadzała się latem,

z malutkim pieskiem i z chorym bratem..?

Mogli siadywać po przeciwnych stronach stolika w słońcu.

Podpatrywać, jak na drugim końcu placu

przed katedrą po ocienionej stronie

ubrany na biało berbeć dokucza suchej nonnie.

Jak się Giuseppe z córeczką na ręku wynurza z jatki

i zmierzają prosto do lodziarni.

Jak smagli chłopcy przekomarzają się obok fontanny.

Może to były ich misteria.

Bez słów, w półuśmiechach.

W półoddechach.

Trochę w zawstydzeniu.

Ukradkiem.

W zamyśleniu.

O porzuconym szczęściu.

I o poświęceniu.