jeśli kiedykolwiek umrę (cha, cha, cha, ale 

zabawne, Florciu, że nie użyłeś zwrotu `gdy kiedyś 

przyjdzie mi`, doprawdy — umiesz żartować 

jak mało kto!) — chciałbym, aby pamięć o mnie 

była niczym przystanek autobusowy, 

na którym, przez własne gapiostwo, zginął 

kilkuletni uczeń. i gdzie teraz straszy jego duch. 

niech będzie tymczasowa, jak oczekiwanie 

na rozklekotanego grata, którym wróci się 

do domu, jak nic więcej, niż wiata 

nawiedzona przez roztrzepanego chłopca, 

co to pewnego razu biegł spóźniony, krzyczał, 

machał rękami usiłując zatrzymać odjeżdżającego 

autosana. i który nie zauważył znaku D-15, 

wyrżnął weń z impetem lewą skronią, po czym 

runął bez życia na ziemię. 

niech pamięć o mnie istnieje jako widmo 

drugo- albo trzecioklasisty, którego buźka zrobiła 

bdęg! o blachę — i którego żadną miarą 

nie dało się ocucić, zreanimować. 

wspominajcie, a wrócę, by zrywać apaszki 

starym babom, miażdżyć im pomidory 

w biedronkowych reklamówkach.