Dzieckiem będąc – już fikałem, 

gdy młodzieńcem – też fikałem, 

mając dziecko – z nim fikałem. 

w półwiek starszy – znów fikałem. 

Ciągle mi fikanie w głowie, 

choć już inne. Cii… nie powiem. 

...lecz pół życia już mi mija, 

czas spoważnieć byłby chyba. 

Chciałem. Wierzcie mi, że chciałem, 

lecz się w necie zabujałem 

i fikanie nowe w głowie. 

Co jest ze mną? Ktoś podpowie? 

Czemu, kiedy zmierzch nadchodzi, 

w głowie mej się fraszka rodzi? 

Pod kopułką chochlik psoci: 

„Pisz te rymy, się nie spocisz!”. 

…i tak dłuższy czas bez mała 

głowa mi się rozfikała. 

Kręci w boki, w przód potwierdza: 

„Jędza jestem? Niech i jędza. 

Ciesz się, że ci przypominam. 

Kilka wersów? Toż to chwila. 

Za to później pychę pieścisz, 

gdy na stronie swej umieścisz 

…i już lajka masz jednego. 

Że od siebie? Cóż w tym złego?”. 

Czy posłuchać swojej głowy? 

Niech tam! Wierszyk już gotowy.