tekście ty mój kochany niech nikt cię nie nęka

stracić ciebie o zgrozo to wielka udręka

juści dla mnie

zostań proszę ślę słowa ku tobie

na tym literackim

pulsującym łonie

chociaż różne ludy mogą szemrać dziwnie

żwawo stanę do boju z członków zryw wycisnę

orężem literki tudzież drukiem dusze

na tej ziemi ojców bronić będę z hukiem

tutaj ciebie kładę pośród zbóż złocistych

trochę mniej cię rzuca ten wiatr porywisty

na modrakach leżysz płatkach mokrych rosą

gdzie maki ojczyste czerwienią migocą

choć kuszą jabłonki złudną słodką wonią

uśmiechem ekranu obdarzasz zieloność

strumyczki szemrzące nurtem wciąż wytrwale

tekstem tulisz pszczoły pachnące nektarem

trzykrotka łodyżki kołysze jak łódką

tu w bajce magicznej możliwe wszyściutko

za chwilę w promieniach złotawy już powiew

dziś lśnieniem jutrzenki twój ekran ozdobię