wydostać się z użebrowanej klatki? 

pewnie, ale tylko po to, by wniknąć, energicznie, 

w inną. wstrzelić się siłą rozpędu, 

ledwie wypowiedzianym słowem `wieczność`. 

a dookolni? ledwie plankton egzekucyjny,* 

żałośni potępiacze gotowi rozszarpać szpalerzyną 

nie najbielszych klisk za samo tylko bycie obok; 

pyłki poniewierające się między kałużami. 

niech cudownie razi je nasza krucha i delikatna 

jak lukier, równie mistyczna, co konwencjonalna, 

wolność, ten skromny bukiecik złożony u stóp 

pomnika przedstawiającego Władcę Bez Głowy, 

niech bawią imiona, jakie sobie nawzajem nadaliśmy 

(żadnego nie znajdziecie, opluwacze, 

w Centralnym Rejestrze Pseudonimów!). 

ty również wzleć. mój okopcony sufit 

od biedy będzie robić za niebo, ornamenty kasetonów 

– za strzałki warunkowego skrętu w lewo. 

i w dół, pod serce. widzisz ten kryty słomą 

stupiętrowy apartamentowiec? ma tylko jednego 

lokatora. rozbij którąkolwiek z nieprzeliczonych szyb, 

uwolnij bezludną istotę. 

*tak jakoś postanowiłem ponawiązywać do tytułu 

`Ogród koncentracyjny` Marcina Świetlickiego, 

pobawić się nim.