Gdy śnieg nie przestał prószyć, 

masarz wnet zaczął prużyć 

mięciutkie mięska z kszyków, 

by już nie słyszeć krzyków 

zarzecznych lutowników, 

że przez rozpękły lód 

stracili w rzece lut. 

Wieść poszła w wioski lud – 

dostawcy próżny trud, 

choć rzeczkę przebył w bród… 

miast lutu przyniósł brud. 

Choć schował się za stóg, 

dochodził stamtąd stuk 

zlodowaciałych nóg, 

(gdyż wiedzą wszystkie ludy, 

że w zimie miesiąc luty 

najczęściej bardzo luty). 

Bał się, że wioska każe, 

by poddał się on karze, 

choć rzekę przecież zmożył… 

lecz sen go w końcu zmorzył. 

Rzekł ludziom wtedy masarz: 

Zróbmy dostawcy masaż. 

Przyniósł on jednak miedź… 

Ją również chcecie mieć. 

Masarz krzykaczom dał żarło, 

by z trzech spod strzech się nie żarło. 

TAK ŻE potrójne gardło 

wreszcie wrzeszczeć zamarło. 

*** 

Ja z homofonów wszakże 

wierszyk stworzyłem TAK, ŻE 

głowa rozboli TAKŻE. 

--- 

PS 

To z końca znaczy, że zawżdy 

są trzy zapisy, a każdy: 

„tak że / także / tak, że” 

kontekst ma inny… a jakże!