rozmyślnie i z radością, zapamiętale staję się 

miłosnym arywistą, za wszelką cenę dążącym 

do osiągnięcia Celu. a jest nim odnalezienie tajemnej 

i niewidzialnej dla niemal nikogo świątyni 

(jest ukryta pomiędzy cząsteczkami powietrza, 

ale nie rozrzedzona, przeciwnie - to najtwardszy 

róż, budynek wyrzeźbiony w diamencie). 

chcę tam paść kornie na kolana przed 

satynową poduszką, w którą powbijane 

są wota: srebrne usta, oczy i nóżki, 

złożone w podziękowaniu za odzyskanie mowy, 

wzroku, zdolności chodzenia. 

i... niech przewróci się na mnie ołtarzowa 

poducha, zostanę pokaleczony srebrem. 

bo dzięki tobie widzę i mówię wyraźniej, 

jestem w stanie iść we właściwym kierunku: 

na spotkanie mało grzecznej przygodzie. 

chcę igieł, przyjemnych w dotyku 

i przytulnie (sic!) ostrych. 

niech wreszcie będzie koniec z religijnym 

deserciarstwem, wyznawaniem pustyni. 

chcę być konwertytą, pozornie ślepym wyznawcą 

przeorientowanym na inny rodzaj widzenia 

(ten, o który pisał Antoine de Saint-Exupéry, 

że sercem, że nie dla gałów). 

pragnę znarowień. werbalnych. wierzgnięć 

w każdym trudnym do okiełznania zdaniu 

(wiem, że brzmię, jakbym próbował połknąć słownik, 

zadławił się i wycharkiwał co trudniejsze wyrazy, 

ale to kolejny objaw mojej potrzeby modlitwy), 

jakie będą się nieść aż pod kopułę jasnej, 

niepostrzegalnej świątyni, którą ci tworzy 

wierny panegirysta, wolny mularz sklejający 

śliną przezroczyste cegły.