często myślę o krzewie. tym, który wyrasta 

między nami. jego istnienie jest jakby... a, pozwolisz, 

że pójdę w obrazową i szaloną metaforykę. 

to jakby na bazarze w Indiach, pośród wielorękiego 

chłamu dla turystów,  dostrzec złoty posążek. 

nie bogini Kali, nie Sziwy, ale przedstawiający... 

mnie samego, w dzieciństwie. tuż obok – drugi, 

o twarzy dojrzałego mnie. i kolejny, wyglądający całkiem 

jak nigdy nieistniejąca rodzona siostra. 

czwarty: żona. 

to otwieranie oczu, ust ze zdumienia 

widząc hipnotyczny taniec figurek, 

pytanie się w myślach `skąd to tutaj?`. 

ten krzew to taki właśnie uświęcony szok, 

niespodziewany dar od losu (nie kosztowało nic, 

ponadreligijne precjozum). 

a każdy czas, gdy nie istniał, wszelkie, 

nawet wiosenne chwile bez niego, 

były niczym szatkownica do lalek 

albo autokanibal-miłośnik Arki Noego, 

co, z sercem na dłoni i z płuckami w drugiej, 

podgryzał się, fałszywie nucąc `Się je je, się je je`. 

i jadł. i natychmiast trawił. 

tak: to piękna i hipertrwała roślina o 

korozjoodpornych liściach, łodygach. 

również czujesz, jak tętni w sercu nasz 

wspólny mechanizm. jak puszcza śrubki-pędy, 

które spajają rzeczywistość.