bez obaw, ten rodzaj wiatru rozwieje wszystko, 

nawet ślepą wiewiórkę, która tak rozczulająco 

grała `Hallelujah` na keyboardzie, że nie sposób 

było nie polajkować filmiku z nią, 

dziewczynę, co przebrała się za PIN, aby 

zamieszkać w karcie kredytowej matki, 

i pana, o którym powszechnie wiadomo, 

że jest praktycznie opustoszały, ale ciągle 

zgrywa wypełnioną po brzegi salę bankietową 

(taniec androida na szkle, aż szkoda gadać), 

i konserwatystów o kotwicowiskach w głowach 

(nawciskać by łobuzom, aż by im w tkanki poszło!), 

nupturientów, technofobów, inne ludziki 

o śmiesznych ksywkach. 

może to banalne, ale umrzemy jak Dawid Ogrodnik 

albo Stefan Niesiołowski. bo przecież każdy Niesiołowski 

kiedyś umrze: ten w tobie, ten przezroczysty 

i eteryczny we mnie. 

wzmaga się wietrzyk, przez podworzec 

ciągnie wymuszona procesja. 

specyficzna wilgoć w głosach zawodzących 

deptywaczy. balsamują mnie tym, werbalnie. 

próbuję się wyrywać. 

rolls-royce wpadł w poślizg, sunie bokiem 

wprost na drzewo. sama zdecyduj: jest zabytkowy, 

czy zabawkowy.