Wewnętrzny dramat serca, bezradność na okrucieństwo losu  

Choć sztywno trzeba stać, przyjąć setki strzałów, ciosów  

Lament głosu zamkniętego, lament wtapia się w spojrzenie  

Duch zawalczy ze słabościa, umysł nasiąknięty doswiadczeniem 

Mamy wspólne przeznaczenie, czy wspólnie mozemy je oszukać  

Iść zgodnie z własną pasją, to jest dopiero sztuka 

Zapisane trwale w pamięć, niczym skaza zła na sercu  

Nic tak nie kształtuje, nawet słowa znanych mędrców  

Ono jest tu, siedzi we mnie, siedzi w Tobie  

Lament do samego siebie, lament wszystkich wspomień  

Tak do ostatniej kropli krwi, do ostatniego tchu  

Pot zalewa zbroję, twierdzę zalewa potok słów 

Fundament formacji wzrasta o nieśmiertelny wers 

Fosa się pogłębia gdy u wroga podnosi się stres 

Gniew, zawiść, nienawiść daleko gdzieś za murem 

Zrozum moja twierdza, a ja więc jestem jej królem  

Jednoosobowa armia, władza z atakiem i obroną 

Czysty umysł, serce, człowieczeństwo jest koroną  

Tron to świadomość celu, celem ukryty sens w drodze  

Droga jest prywatnym szczęściem, tak myślę, tak sądzę 

Choć zbaczam często z kursu to wracam na kierunek 

Błąd obracam w doświadczenie, tracąc coś zyskuję  

W stronę słońca jak najdalej nie spotka mnie ciemność  

Paląc mosty za sobą, wyprzedzam skutecznie przeszłość 

Twierdza na ścieżce marzeń, spotka, przeskoczy horyzont 

Z wyobraźnią jestem w stanie przewidzieć własną przyszłosć