Nie dotkniesz szczęścia, miłości się wstydzisz 

Niedostępny piękny kwiat, smak serca, smak chwili  

Ślepcy z wyboru, ślepcy co pieniędzmi uczucia zabili 

Spalone wszystkie mosty, brudna droga bez powrotu  

Zgubny sens w gotówce raniący nawet cień po zmroku  

Dotknij horyzontu, powiedz czy wogóle coś dostrzegasz  

Z perspektywy złotego tracisz wzrok, duszę sprzedasz 

Diabłu, wiadomo na którą z setek ścieżek trafisz  

Tą wprost do piekła bram, nie masz wyobraźni  

Zakłócona rzeczywistosć pozornie czystym pięknem 

Wartosci materialne, tracą wartość za zakrętem  

Gdy w poślizg wpada serce, trupem pada człowieczeństwo  

Sztuczność i brak barw to tego świata jest przekleństwo 

Zdradziecko, lecz bez podstępu konsupcjonizm na tej planecie  

Chce znieść kodeks moralny, jak bez niego wogóle żyć możecie  

Czy trzeba mieć wiedzę? By wciąż trzeźwo i bogato patrzeć 

Czy jak prymitywni ludzie, pieśćmi umacniać swą rację  

Sens odnalazłeś w złotej klatce? To jesteś bezsensowny  

Spróbuj cokolwiek dekodować, w niej jesteś bezbronny