Pierwszy pociągnę za spust, wyrzucę z siebie gniew 

Zabiję własne wady, pogrzebię strach i stres 

Czarnych scenariuszy, złych myśli nadejdzie kres 

Uwolniony głos wewnętrzny ciągle walczy jak lew

Zza ciężkich czarnych chmur które zwiastują burzę

Wyjdzie piękne słońce optymistycznie jasno wrózę

Pierwszy celny strzał oddany, trupem pada pesymizm

Patrzeć przez różowe okulary nie można się wstydzić

Upadek kolejnych barier, wewnętrznych w człowieku

Zmienić siebie na lepsze, warto w każdym wieku

Działania są jak kij a on zawsze dwa końce ma

Chore wybicia w górę zbliżą każdego do dna

Segreguję myśli dostrzegam logiczną układankę

Niedoceniasz? Z beczki brudów sięgasz szklankę

Czysty umysł tworzy liryczną sekcję sportową

Serwując wiązankę wszelkim wewnętrznym wrogom

Przeciwności często każdy z nas sobie stwarza

Nieświadomie szerząc kleski, podstępna zaraza

Teraz z naładowaną bronią broniąc mózgu i serca

Eleminuję wady, wersy ceniąc jako zaklęcia