Kaliope

pamięci Tadeusza Łomnickiego

Muzo, całą garścią zarzynająca słowa,

ledwie słysząca dialog, choć garść gardeł

stara się krwawić pomiędzy tabliczką a rylcem,

odkładająca na zawsze garść, co znaczyć powinny –

wyostrz w niej słowo, dawno już nalotem pokryte.

Tępa muzo, która je łamiesz na dowolną stronę,

nawet zwykłe słowo, ( nie ) nieobyczajne,

nie czytaj znaczeń zmyślonych dla ciebie,

zardzewiałych tak w pochodnych jak i słownikach –

wniknij w powinność wypowiedzeń następnym aktem króla Leara.

O ty, tępa Kalope, niedorozwinięta kurtyno,

udowodnij, że słowo uniesie każdy stan twej połowy, każdy ciężar –

zachowaj je, choćby tak zwyczajne,

wyklnij w końcu, by mogło oderwać się w porę od aktora

i zapisz mu krzyżyk tępym rylcem,

ostatni rapsod przed zachodem braw jak i słońca.