- Śni ci się czasami? – spytała. 

- Nie wiem. Chyba tak. Ale raczej rzadko. 

- Mi tak, w takich zwykłych sytuacjach. 

Staram się sobie przypomnieć, ale są to raczej nieprzyjemne sny. A jeśli są neutralne, to mam wrażenie, że coś nie gra. Coś jest nie tak. 

Przed chwilą padało i chmury zrzucają jeszcze resztki balastu, ale od czasu do czasu pasowałoby tu przyjść, więc marźniemy i milczymy przed pomnikiem. 

Dziadek wspomniał ostatnio, że u nas takiego drugiego nie ma i ludzie są pod wrażeniem. Jacy ludzie? Tego nie powiedział, ale faktycznie wygląda dosyć wyjątkowo. Podziwiamy więc i nie zwracamy uwagi na jedyny mankament – gdy przez chwile popada deszcz, nie widać napisów, daty śmierci i głębszej sentencji. Cholerna pogoda! 

*** 

- Jaki jest tego sens? – pytam. 

Na początku mam wrażenie, że samego siebie, ale zaraz zjawia sie głos społeczeństwa, który zatwardziale broni całego dorobku naszej kultury. Ma na sobie wypłowiały, brudny płaszcz oraz szary kaszkiet; wygląda trochę jak menel. 

- Ty i te twoje głupie pytania! – grzmi. – Za dużo pytań. Kop, bo samo się nie zrobi. 

Chwilę później taszczy za sobą niespotykaną płytę. Uśmiecha się i pokazuje mi swoje braki w uzębieniu, ale zaraz potem znowu krzyczy. Przecież samo się nie wykopie. 

*** 

Mam wrażenie, że w całym tym procesie pominęliśmy niegdyś człowieka, a teraz ciało. Mamy więc wszystkie formalności, trumna zjeżdża na dół, a ja czym prędzej zakopuję to ustrojstwo. 

A owe ciało mknie gdzieś w cyklu życia i śmierci. Być może hamburger, którego kiedyś przełkniesz ze smakiem, będzie po części Twoją prababką? 

No więc, jak już mówiłem(właściwie pisałem), zakopuję to ustrojstwo, a potem razem z tym menelem montujemy płytę i cudowny pomnik. Gdy tak błyszczy, my rozprawiamy już o tym, jakby go udoskonalić. Może trawnik w około? Żeby był ładniejszy od tego ogromnego pomnika obok, który i tak według reszty rodziny jest zbyt pretensjonalny. 

Być może zamontuję w przyszłości kółko – takie jak w klatce chomika. Ewentualnie zestaw stereo. A potem nastawię uszu i poczekam, aż zaczną mówić. 

Tymczasem mamy już wolne, pewnie wpadnę tu za tydzień. Jest też wielce prawdopodobne, że wraz z tym menelem zrobimy jeszcze wiele różnych rzeczy, co do których motywacji nie mamy bladego pojęcia. “Bo tak trzeba”, mówi mi – czuję, że zaraz zwymiotuję od jego cuchnącego oddechu. Nie pytam więc już, tylko bezmyślnie kontynuuję.