Zastawa pod zastaw 1

Wiersze jak plamki plemników.

Suchość w krtani oddala się w stronę,

skąd można i na papier przelać opowieść o sobie,

że życie bez siebie jest tak możliwe, że

aż niemożliwe

i że zawsze będziesz sama, a ja sam.

Wiersze jak wielkie pocałunki w równie wielkich żarnach,

darmowe otręby,

wyżebrane prolongaty.

Dojrzewamy do siebie niczym jabłka jesienią,

wciąż jesteśmy odmianą wczesnej papierówki.

Tak trudno wyprasować kanciasty krawat

na trójkątnej gwieździe, która tuli się w piersiach

twojej matki,

mojej matki,

wyzywająco lękliwa przed absolutnym spękaniem.

Już nie wierzę samotnej przemowie, monologom

umiejącym wtapiać się łatwo w pejzaż.

Wszędzie, jak nie w górę, to w dół.

Wiersze jak nienasycenie,

pochłaniają równowagę niczym fajerwerki.

Obliżę się sam, skostniałym już rymem, otworzę

na korzeń, oko i wielkie otręby,

choć dziwak bardzo rzadko

opuszcza swoje lokum.