Uśmiech matki

Leżała nieobecna z zamkniętymi oczyma. Blada jak ulepiona z wosku. Nawet jej usta pożółkły niczym jesienne listeczki. Ciężko oddychała, chyba wielki ciężar uciskał jej piersi. Na czoło matki wystąpiły  gęste krople zimnego potu. Siwe włosy były rozproszone. Jakby chciały w popłochu już uciec z tej ukochanej głowy, która zaznała tylu trosk wojny i pokoju.  Dostatku i niedostatku. Radości i obaw.

Tylko spracowane ręce, jakby jeszcze na coś czekały. Może ulepić pierogów? Zrobić barszczu czerwonego z fasolą? Poprawić ci ten kołnierz?

W pewnej chwili otworzyła chyba gasnące już w bólu oczy. Z wysiłkiem przytrzymała przez chwilę moje spojrzenie.

I nagle stał się cud! Coś błysnęło. Na jej twarzy zakwitł uśmiech, najpiękniejszy na świecie! Jakby przebiśniegi i prymulki i narcyzy i hiacynty i żonkile i bez i złocienie i przylaszczki i konwalie rozkwitły na jednej łodyżce. Podała mi delikatnie kruchy kwiat swego uśmiechu. Czemu  nie było w nim czerwonych róż?

Z tym uśmiechem ze mną została.