Natchniona duchem poezji, muzyką okalająca, tańczysz w świetle księżyca.

Włosy Twe, porwane przez wicher, przecinają niebo gwieździste tworząc nowe konstelacje.

Oczy utkwione w ciemności nieskończoność - dobroć Twą odczytam nawet przez zamknięte powieki.

Spojrzenie na świat, jak ruch wskazówki zegara. Dostrzegasz piękno i przemijanie.

Usta - przepustka wolności słów - w symfonię się układające, odkrywają biel skał perłową podczas

ekstazy.

Mistycyzm szyi dzielącej mądrość od ciała. Ciało narzędziem rozkoszy i pożądania wiecznego,

niezmieniające swego pierwotnego kształtu piękna, będące inspiracją artystów.

Duszę oddająca dźwiękom muzyki w dionizyjskim żywiole.

Cierpiąca, w poezji znajdujesz lek doskonały. W chaosie żywot swój zapoczątkowałaś.

Miłości smak znasz tak jak samotności. Szaleństwem Twym siostra, spokojem - brat.

Z siłami nieczystymi związana krwią, dającą władzę nad pustymi jednostkami krążącymi na zimnym

gruncie przemocy...Mądrość i niewiedzę na dwóch szalach wagi dźwigasz.

Sprawiedliwości córko, dzieląca łoże z honorem! Przy boku Twym miecz z metaliczną rękojeścią, a na

głowie wieniec z ciernia i lauru!

Stąpasz boso po zdewastowanych ziemiach narodu przeklętego.

Dotykasz suchej gałęzi - wypuszcza zielony liść w blaszkach tętniący życiem!

Dotykasz wyschniętego jeziora - woda wypływa, niszczy przeszkody, tryska energią, w lustro się

zamienia.

Dotykasz kamienia - porusza się delikatnie, zmienia swój kształt, przemawia głosem mędrca

czerpiącego swą mądrość z życiowych ludzi opowieści.

Dotykasz niemego ptaka - poczyna pieśni swe śpiewać radością przesiąknięte!

Dotykasz samotnego człowieka - powstaje, wzrok jego z Twoimi oczami się spotyka. Ofiaruje Ci

szczerość zamkniętą w czarnej ampułce. Przytulasz ją do swego serca.

Zabierasz samotnego człowieka do królestwa wiecznego szczęścia, p r z y j a ź n i ą  nazwanego.