To ja jestem królem mojego szaleństwa!

Co było pierwsze? Samotność, czy pisanie?

Ciszy pierwszeństwa ustępuje odpowiedź,

jak młodsza starszej miejsca w autobusie.

Bo to nie jest psychoterapia ani spowiedź.

To odwieczne szukanie metody w chaosie.

To dalekie podróże od przepaści do przepaści,

co zniekształcają zamiast kształcić.

- to ja

próbuję coś powiedzieć nie mówiąc nic

o sobie.

To ja jestem królem mojego szaleństwa

(a że jestem władcą absolutnie jedynym

i jedynym też jestem poddanym,

muszę królestwu pozostać do reszty oddany).

Dzisiaj znowu zagraniczna wizyta:

- głosy zlewają się w jedną

kroplę i Twoje perfumy - jestem królem.